این عمرهای كوته و بی اعتبار

٢٤خرداد١٣٩٤مهم ترین روزو بزرگترین افتخارزندگی من است.روزی كه ازسوی كار آفرینان این كشوربه عنوان سخنگوی بخش خصوصی ایران برگزیده شدم. آن روزكرسی ریاست اتاق ایران به امانت به من سپرده شد و مأموریتی بس خطیر و بزرگ پیش رویم نهاد.می دانستم كار بس دشواری پیش رو دارم.تحریم های چندلایه، انباشت عظیم بیكاران و ركود مزمن كشوررا تهدید می كرد.نبرد سنگین با تورم درجریان بود.بنگاه ها ازنفس افتاده و حال اقتصاداصلا خوب نبود.

مسئولیت سنگینی پذیرفته بودم وعهد كردم هرچه دارم برسر این خدمت بنهم.

بر این عهد صادقانه ایستادم و كوتاهی نكردم.

چه بسیارزنان و مردان پاك نهاد درهیأت رئیسه، هیأت نمایندگان و سازمان اتاق كه دراین تلاش بیش از من كوشیدند.این مأموریت مهم، تمام ساعات عمر من،تمام نیروی بدنی و مهم ترازهمه، بسیج همه قوای عاطفی و روحی ام را می طلبید.

قلب من سابقه بیماری داشت اما گمان داشتم اشتیاق روحی خدمت به ایران عزیز این عضو بیمار را نیزهمراه خواهد كرد.در ابتدای سال جاری عارضه قلبی، چند روزی بستری ام كرد. پزشكان،كار سنگین و پرتنش را اكیدأ ممنوع كردند اما نمی توانستم كار را وانهم. به خود گفتم باز می كوشم اما اجازه نخواهم داد تنش كار مرا بیازارد. اما نشد.

به باور من بنگاهها سرمایه اصلی اقتصادهر كشورند.من كه خود بارها بنگاه ساخته و برای توفیق آن جنگیده بودم نیك می دانستم هربنگاه موفق عصاره سرمایه گذاری و تلاش سالیان ده ها، صدها وهزاران ایرانی است.وقتی مرگ بنگاهی را می دیدم، هنگامی كه زانوزدن فعالان اقتصادی را ناظربودم،آن گاه كه درهرجا وهرسفر صدهاجوان لایق ایرانی از من تقاضای شغل داشتند چگونه می توانستم رنج نبرم؟!

مشاهده هجوم یكپارچه دشمنان خارجی ایران درعرصه بین الملل در كنار سنگ اندازی و كلوخ پرانی داخلی دائما قلبم راجریحه دار می كرد.

هرشب به خود نهیب می زدم كه تو ضامن همه آن چه می گذرد نیستی.حدیث بانفس می كردم كه در این ساختار بزرگ وعریض و طویل توعضو كوچكی هستی كه باید تا می توانی درانجام وظیفه خود،خوب بكوشی.اما مگر قلب آدمیزاد زبان آدمی سرش می شود؟!می سوزد و كار دستت می دهد.

این قلب دمدمی مزاج و فرصت طلب.

القصه.بامداد چهارشنبه دوهفته قبل پس ازبازگشت از سفركردستان آنچه پزشكان پیش بینی می كردند پیش آمد.مرگ را به چشم دیدم. تجربه ای است خنك و تسلی بخش.

گفتمش:

دیدارمی نمایی وپرهیزمی كنی

بازار خویش و آتش ما تیز می كنی

حال در بستر بیماری افتاده ام. رمقی نمانده. پزشكان صریحا مرا از اشتغال سنگین و تنش زا تا پایان عمر نهی می كنند. می دانم در بحبوحه كارزار سخت، شما زنان ومردان كارآفرین ایرانی، برای نجات اقتصاد ملی نمی توان پذیرفت سخنگوی بخش خصوصی، ناقص و نیمه كاره درخدمتتان باشد.علیهذا امروز اقتضای خدمت به شما، استعفا از ریاست اتاق ایران است.

این استعفا قطعی ازسروظیفه شناسی و امانتداری و متكی برعقل و تدبیراست.

در كمال فروتنی ازتك تك شماعزیزان سپاسگزاری می كنم واز تقصیر و قصور خود عذر خواهم.از شما می خواهم این خدمتگزاركوچك راعفو و از دعا فراموش نكنید.

فرصت خدمت به این سرزمین جاودانه و این مردم خوب برای هركس بهاری زودگذراست. فرصت هایتان راغنیمت شمرید و قدر بدانید.

فردا بی شك از آن ایران است.

ارادتمند

محسن جلال پور