ایران در آیینه جهانی

هرچقدر درجه توسعه‌یافتگی یک کشور بیشتر باشد، بازارهای مالی و بانکی نیز توسعه یافته‌تر هستند و به همین نسبت سهم دارایی‌های مالی خانوار نیز افزایش می‌یابد. به عنوان مثال کشورهایی مانند آمریکا، ژاپن، دانمارک و سوئیس بالاترین سهم دارایی‌های مالی در ثروت خانوار را دارا هستند و بیش از 50 درصد ثروت خانوار را در این کشورها دارایی‌های مالی تشکیل می‌دهد. در ایران ساختار ثروت اشخاص و خانوار شبیه کشورهایی چون هند و اندونزی است. از سوی دیگر، در کشورهای پیشرفته علاوه بر توسعه‌یافتگی سیستم بانکی، نرخ بهره بانکی پایین باعث شده سهم بدهی از دارایی‌های خانوار افزایش یابد (حدود 20‌درصد). این رقم در ایران بسیار پایین‌تر و عملاً ناچیز است. یکی از دلایل آن ناچیز بودن تسهیلات خرید مسکن در ایران نسبت به متوسط جهانی است.
این درحالی است که سرمایه‌گذاری در مسکن با ریسک بیشتر و نقدشوندگی دشوار مواجه است. به ویژه در زمان رکود، خروج از بازار مسکن برای کسانی که قبلا در آن سرمایه‌گذاری کرده‌اند بسیار دشوار است. علاوه بر این بازار مسکن برخلاف بازارهایی چون ارز و طلا شفاف نیست و تعیین قیمت در آن دشوار است. با این همه خانوارهای ایرانی به دلیل نوسانات بزرگ در بازارهای مالی و وابستگی بالای آن به تصمیمات دولتی، همچنین به این دلیل که افت قیمتی مستغلات عموما کمتر و کندتر از دارایی‌های مالی است و دلایل دیگر، تبدیل دارایی‌های خود به مسکن را از هر روش دیگری مقرون به صرفه‌تر می‌یابند.