در حادثه سقوط، شرکت هواپیمایی فراموش شد

سقوط یک هواپیما حادثه است و حادثه ماهیتا قابل پیش‌بینی نیست اما در هر حادثه و اتفاق عامل یا عواملی دخیل هستند که معمولا قابلیت پیشگیری دارند.  برای مثال در حادثه تلخ سقوط هواپیمای ایران140، طبق اعلام سازمان هواپیمایی تاکنون نقش برخی از عوامل قطعی شده است؛ نقص فنی موتور هواپیما، محدودیت‌های جوی و حتی میزان اضافه باری که بر هواپیمای سقوط کرده سوار شده است. هرچند کل حادثه سقوط قابل پیش‌بینی نیست اما درصورتی‌که به‌درستی عمل می‌شد، نقش این عوامل قابل بررسی و جلوگیری بود تا خاطره تلخی دیگر به پروازهای ایرانی اضافه نشود.  هرچند تا زمان به پایان رسیدن بررسی‌ها نمی‌توان علت دقیق حادثه را مشخص کرد اما کمیته بررسی سانحه به عللی برخورده که شاید پیش از سقوط باید مورد توجه قرار می‌گرفتند.
نکته‌ای که در طول روزهای گذشته کمتر به آن پرداخته شده، موضوع مسئولیت نظارت بر ایمنی پرواز است.  طبق قانون، در این زمینه سازمان هواپیمایی کشوری تنها نقش ناظر دارد و مسئولیت مستقیم کار بر عهده شرکت هواپیمایی یا ایرلاینی است که پرواز را انجام می‌دهد.  این شرکت یک معاون فنی و عملیاتی به سازمان هواپیمایی کشوری معرفی می‌کند و پس از تایید آن، کار نظارت بر برنامه پروازها و ایمنی هواپیما بر عهده این معاونت است و سازمان تنها نقش ناظر دارد.  در دو ماه گذشته کمتر کسی از نقش شرکت هواپیمایی پرواز سقوط کرده سخن گفته و اینها سازمان هواپیمایی را به سیبل انتقادات تبدیل کرده است. هرچند این سازمان نیز وظیفه نظارتی خود را باید به‌درستی انجام دهد اما نقش اصلی بر عهده ایرلاین پرواز است.  در صورت اثبات کم‌کاری در این زمینه حتی امکان تعلیق ایرلاین مربوطه نیز وجود دارد و باید پاسخی قانع‌کننده ارائه شود.  مسافر در زمان خرید بلیت انتظار دارد تمام موارد ایمنی پرواز به شکلی دقیق چک شود و مواردی اینچنینی به اعتماد خریداران به ایرلاین‌های هواپیمایی آسیبی جدی می‌زند.