حلقه مفقوده تکنولوژی در صنایع درحال رشد

همزمان با رشد اقتصادی و پیشرفت کشورها، انتظارات برای استفاده هرچه بیشتر از تکنولوژی و فناوری در صنایع نیز افزایش می یابد. این انتظارها از آن حیث حائز اهمیت است که برای کسب برخی استانداردهای تولید به ویژه در سطح بین الملل، افزایش توان تکنولوژیک الزامی است.

برخی کشورهای در حال توسعه با وجود دارا بودن ظرفیت های رشد و توسعه، چندان اهمیتی به بخش تکنولوژیک خود نداده و در نتیجه از قطار پیشرفت جا می مانند یا آنچنان که انتظار می رود با سرعت حرکت نمی کنند. اما سوال اصلی اینجاست، چرا توجه به تکنولوژی و فناوری تا این حد حائز اهمیت است؟

یکی از دلایل مهم برای توجه به تکنولوژی، افزایش سرعت و بالاتر رفتن کیفیت است. درواقع، سازمان های ارائه دهنده خدمات یا شرکت های تولیدکننده که از امکانات تکنولوژیک محور استفاده می کنند، بر دو اصل کیفیت و دقت در ارائه خدمات پایبندی بیشتری دارند. این مسئله به نوبه خود منجر به افزایش بهره وری نیروی کار خواهد شد.

دلیل ثانویه، ایجاد فضای بازتر ارتباطی است. ارتباطات درون سازمانی موثر، فرهنگ درون سازمان را ارتقا بخشیده و همکاری و تعامل اعضای کمپانی و شرکت های تولیدی را دوچندان می کند. از سوی دیگر روابط برون سازمانی بین الملل که از طریق کانال های ارتباطی آنلاین انجام می شود، اعضای سازمان را با ابعاد فعالیت در سطح جهان آشنا کرده و به منزله نوعی مشوق موثر تلقی می شود.

آمارهای موسسه بین المللی «فاکتورهای موفقیت سازمانی» نشان می دهد کارمندانی که در فضاهای تکنولوژی محور فعالیت می کنند، شادابی و بالندگی سازمانی بالاتری و خلاقیت های تولیدی مطلوب تری دارند.

فناوری در خدمت پروژه های عظیم

اکثر ما بارها ضرب المثل «وقت طلاست» را شنیده ایم. این روزها برای قاب گرفتن زمان های طلایی چاره ای نیست جز توسل به راه های فناورانه. اگر می خواهیم پیام شغلی خود را به سرعت ارسال کنیم، از پیام های الکترونیک بهره می گیریم، اگر شاخصه های بورس و اوراق بهادار را می طلبیم از وب سایت های خبررسان معتبر کمک می گیریم و. . . اما مسئله به همین کارکردهای ساده ختم نمی شود.

بسیاری از پروژه های بین المللی و مشترک بین قدرت های بزرگ جهانی، به کمک تکنولوژی و اشتراک های دنیای فناوری پیوند خورده اند. در واقع تکنولوژی نه تنها در نقش تسهیل گر امور ارتباطی عمل می کند بلکه به عنوان یک ضامن معتبر برای اعتماد سازی در سطح بین الملل ظاهر می شود.

برخی همکاری های مشترک بین کشورها برای اهداف عمرانی، توسعه زیرساخت های تجاری و ارتباطی براساس نیازهای تکنولوژیک شکل می گیرد. در این میان، کشورهایی که به لحاظ فناوری و تکنولوژیک در سطوح بالاتری قرار دارند در عرصه جهانی نیز موفق تر عمل می کنند.

تجارب کشورهای در حال توسعه

براساس پیش بینی های سازمان ملل تا سال 2050 جمعیت جهان به بیش از 9میلیارد نفر می رسد. این آمار، میزان وابستگی جهانیان به مایع حیات؛ آب، غذا و دارو را افزایش می دهد. در نظر گرفتن این نکته که منابع آبی جهان نیز وضعیت چندان مناسبی ندارند نشان می دهد، لزوم توجه به تکنولوژیک شدن تولیدات زراعی، پرورش دام و کاهش هدررفت سرمایه های انرژی منابع طبیعی تا چه میزان بالاست.

بسیاری از کشورهای در حال توسعه با تکیه بر اصول تکنولوژیک، زیرساخت های تولید و خدمات خود را ارتقا داده اند. فیلیپین یکی از کشورهایی است که تحولات عمده خود را در بخش کشاورزی مرهون علم اصلاح نباتات و زراعت فناوری محور است. استراتژی های دولت فیلیپین برای ارتقای سطح دانش کشاورزی و کمک گرفتن از جدیدترین اصول تکنولوژی کمک کرد این کشور در زمینه تولید بسیاری از اقلام به خودکفایی برسد و رشد 26درصدی را تجربه کند.

مکزیک نیز در تجربه ای مشابه از ابتدای سال 2000 تاکنون موفق شده نرخ تولید گندم خود را به شکلی چشمگیر افزایش دهد. این مسئله از آن رو حائز اهمیت است که دو منطقه آسیا و آمریکای لاتین جزو مصرف کنندگان و واردکنندگان اصلی اقلامی چون دام و طیور و انواع غلات هستند. بر این اساس با افزایش توان تولیدی و کیفیت مطلوب خدمات به مصرف کنندگان می توان نرخ صادرات را افزایش و میزان وابستگی به واردات را کاهش داد.

هند نیز از دیگر کشورهای است که با تکیه بر اصول تکنولوژیک و اصلاحات نژادی نباتات در کنار غنی سازی خاک گامی مهم در بهبود تولیدات خود برداشته است. افزون بر این، با کاهش وابستگی به آبیاری سنتی و استفاده از تکنولوژی آبیاری قطره ای و هوشمند تلاش کرده نرخ تولید خود را افزایش داده و میزان هدررفت سرمایه های خود را کاهش دهد. برخی دیگر از کشورهای منطقه همچون پاکستان نیز با الگوگیری از هند در تلاشند با افزایش توان تکنولوژیک، نرخ تولید و صادرات منابع کشاورزی را افزایش دهند.

نکته مهم برای موفقیت طرح های فناوری محور در مناطقی همچون آسیا، افزایش سطح آگاهی و زیرساخت های تولید است. تا زمانی که این زیرساخت ها اولویت بندی، تفکیک و بهسازی نشوند، امید چندانی به تغییر نیز وجود نخواهد داشت.