سه شنبه, ۲۹ اسفند(۱۲) ۱۴۰۲ / Tue, 19 Mar(3) 2024 /
           
فرصت امروز
چرا نظام بانکداری آمریکا مستعد بحران مالی است؟

ساختار بانکی آمریکا در یک نگاه

4 سال پیش ( 1398/9/23 )
پدیدآورنده : ایمان ولی‌پور  

شاید برای مخاطب عادی عجیب باشد که نظام اقتصادی آمریکا به عنوان قدرت اول اقتصادی جهان هر 20 سال مستعد بروز و ظهور یک بحران مالی است. همه ما درباره بحران مالی سال 2007 که با انفجار حباب بازار مسکن شروع شد و سپس بانک های آمریکا را درنوردید، خوانده و شنیده ایم. همینطور در مورد رکود بزرگ جهانی که در دهه 1930 رخ داد، در کتاب ها و فیلم های تاریخی بسیار دیده ایم، اما مطمئنا درباره 200 بحرانی که بین این دو نقطه عطف تاریخی در نظام اقتصادی آمریکا روی داده، کمتر چیزی می دانیم و می شناسیم.

این واقعیت تاریخی نشان می دهد آمریکا در کانون بحران های مالی قرار گرفته و تقریبا هر ۲۰ سال یکبار شاهد نوعی از بحران مالی بوده است. بحران سال های ۱۸۱۹، ۱۸۳۶، ۱۸۵۷، ۱۸۷۳، ۱۸۹۳، ۱۹۰۷، ۱۹۲۹، ۱۹۸۷ و بحران سال 2007، نشانه هایی از این حقیقت است، بنابراین برای مخاطب کنجکاو این سوال پیش می آید که چرا قدرت برتر اقتصادی جهان تا این اندازه مستعد بحران مالی و ورشکستگی های دوره ای است؟ پرونده حاضر را بخوانید تا به پاسخ این سوال برسید.

ساختار بانکی آمریکا در یک نگاه

آنچه بر نظام بانکداری آمریکا گذشت

تا اواخر سال ۱۷۸۱ هیچ بانکی در آمریکا وجود نداشت تا اینکه الکساندر همیلتون که می توان آن را بنیان گذار سیستم مالی آمریکا معرفی کرد، نامه ای به رابرت موریس مدیر کنگره مالی نوشت و از او خواست تا در آمریکا بانک تاسیس شود. موریس نیز چند ماه بعد کنگره را قانع کرد تا امتیاز اولین بانک ملی آمریکا را صادر کند. این ماجرا نقطه عطف شکل گیری نظام بانکداری آمریکاست و در سال ۱۷۸۲ بود که اولین بانک تجاری با نام «بانک آمریکای شمالی» افتتاح شد. بلافاصله بعد از آن، الکساندر همیلتون بانک ایالات متحده را در سال ۱۷۹۸ تاسیس کرد؛ یک بانک ملی که برای حفظ مالیات آمریکا و پرداخت بدهی های خارجی در نظر گرفته شده بود. سپس اندرو جکسون در سال ۱۸۳۲ بانک را تعطیل و تمام دارایی های بانکی را به بانک های دولتی ایالات متحده منتقل کرد. بانک های دولتی هم شروع به چاپ اسکناس کردند که به هراس سال ۱۸۳۷ منجر شد. بانکداری سرمایه گذاری هم در دهه 60میلادی فعالیتش را در آمریکا با تاسیس جی کوک اند کمپانی، یکی از اولین صادرکنندگان اوراق قرضه دولتی آغاز کرد.

در سال ۱۸۶۳، قانون بانک ملی برای ایجاد ارز دولتی به سیستم بانکداری فدرال ارائه شد. در دهه ۱۹۹۰، فدرال رزرو تاسیس شد و سیاست پولی را آغاز کرد. رکود بزرگ هم به دنبال جدایی میان بانکداری سرمایه گذاری و تجاری که به «قانون گلس استیگال» هم معروف است، اتفاق افتاد. در سال ۱۹۹۱ این قانون به بحران مالی ۲۰۰۸ منجر شد.

اولین اقدامات برای ایجاد بانک ملی به سال ۱۷۸۱ و بانک آمریکای شمالی در فیلادلفیا برمی گردد. در سال ۱۷۹۱ مجوز اولین بانک ایالات متحده صادر شد. این بانک که به طور مشترک متعلق به دولت فدرال و سهامداران خصوصی بود، یک بانک تجاری جهانی بود که به عنوان بانک برای دولت فدرال فعالیت و به عنوان یک بانک تجاری معمولی با بانک های دولتی رقابت می کرد.

بانکداری در آن زمان، دوران متفاوتی داشت؛ از بانکداری دوران جکسونیان گرفته تا دوران بانکداری آزاد. بانکداری جکسونیان به سپتامبر ۱۸۳۳ برمی گردد که رئیس جمهور جکسون یک فرمان اجرایی صادر کرد که به سپرده گذاری سرمایه های دولتی در بانک ایالات متحده پایان می داد و سپرده ها پس از آن در بانک های دولتی قرار گرفت که معمولا به بانک های اهلی (Pet Banks) جکسون معروف شدند.

دوران بانکداری آزاد به قانون میشیگان سال ۱۸۳۷ برمی گردد که امکان اعطای مجوز به صورت اتوماتیک را برای بانک هایی که مطابق با شرایط و الزامات میشیگان بودند، فراهم کرد و به این ترتیب، دیگر نیازی به وجود رضایت نامه بخش قانون گذار دولتی نبود. یک سال بعد نیویورک قانون مشابهی را با عنوان قانون بانکداری آزاد تصویب کرد و دیگر ایالت ها هم بلافاصله از آن پیروی کردند. این نوع از بانکداری به سرعت در تمام ایالت ها گسترش پیدا کرد و طی سال های ۱۸۴۰ تا ۱۸۶۳ تمام کسب و کارهای بانکی توسط نهادهای دولتی انجام می شد.

تحولات بعدی بانکداری آمریکا از این تاریخ به بعد، شکل گیری قانون بانک ملی، ظهور بانک های سرمایه گذاری در آمریکا، تولد سیستم فدرال رزرو و اتحادیه های اعتباری و انجمن های وام و پس انداز است که در خلال آنها، قوانین مختلفی از جمله لایحه بانکداری اضطراری و لایحه گلس استیگال به تصویب رسید و شرکت هایی همانند بیمه سپرده گذاری فدرال و شرکت بیمه وام و پس انداز فدرال تاسیس شدند.

کاهش تعداد بانک ها از رکود اقتصادی به بعد

اما بحران مالی سال 2007، شوک بزرگی به بخش بانکی آمریکا وارد کرد. از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۳، تعداد بانک های مستقل تجاری تا ۱۴درصد کاهش پیدا کرد که بخش اعظم آن مربوط به بانک های محلی است. در حالی که دلیل این روند نزولی بیشتر به خاطر ورشکستگی بانک ها بود، اما کاهش چشمگیر ورود بانک های جدید را هم نمی توان نادیده گرفت. میزان تشکیل بانک های جدید در سال ۱۹۹۰ به طور میانگین ۱۰۰ بانک در سال بود که در سال ۲۰۱۰ این رقم به سه بانک در سال کاهش پیدا کرد.

البته این کاهش بیشتر گریبانگیر بانک هایی با دارایی کمتر از یک میلیارد دلار شد و از طرف دیگر، تعداد بانک های بزرگ در این دوره افزایش یافت. همچنین افزایش میزان ادغام بانک ها از دیگر عواملی است که در این اتفاق دخیل بود. در دوره بحران مالی، ادغام بانک ها به شدت تقلیل پیدا کرد، اما بلافاصله پس از آن دوباره مسیر صعودی خود را در پیش گرفت.

اما اکنون نشانه های بارزی از تغییر نگرش وجود دارد. دو سال پیش، بانک مرکزی آمریکا با برداشتن آستانه اندازه ادغام بانک ها، انجام این فرآیند را بسیار ساده تر کرد. تحقیقات و گزارش های شرکت بیمه سپرده گذاری فدرال نشان می دهد حدود ۶۵درصد تمام بانک های محلی که بین سال های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۵ بسته شدند، توسط دیگر بانک های محلی خریداری شدند و حتی این روزها اتحادیه های اعتباری هم وارد بازی خریداری بانک های محلی شدند، به ویژه در بازار بانک های محلی با دارایی های زیر یکصد میلیون دلار. خریداری بانک پس انداز گریفت توسط اتحادیه اعتباری یونایتد فدرال در سال ۲۰۱۱، نخستین باری بود که یک اتحادیه اعتباری فدرال یک بانک را می خرد یا با آن ادغام می شود.

به هر حال آمار و ارقام نشان می دهد تعداد بانک ها و موسسات اعتباری از سال ۱۹۸۴ تا به حال به طور ثابتی کاهش یافته و اکوسیستم موسسات مالی در آمریکا، تغییرات قابل توجه تری به دنبال خواهد داشت؛ به طوری که به احتمال فراوان تا سال ۲۰۳۰ تعداد موسسات مالی به زیر 3هزار موسسه خواهد رسید.

از سیستم فدرال رزرو تا اتحادیه های اعتباری

در حال حاضر، سیستم بانکداری آمریکا شامل اتحادیه های اعتباری، بانک پس انداز فدرال، انجمن پس انداز فدرال، بانک های ملی و بانک های دولتی است. دراین میان، سیستم فدرال رزرو، سیستم بانکداری مرکزی ایالات متحده آمریکاست که در دسامبر ۱۹۱۳ و به دنبال یکسری حوادث مالی به ویژه وحشت سال ۱۹۰۷ و با تصویب قانون فدرال رزرو ایجاد شد. انگیزه اصلی برای ایجاد سیستم فدرال رزرو برای تدوین سیاست های پولی، پیگیری رسیدن به اشتغال کامل، تثبیت قیمت ها و رشد اقتصادی در آمریکاست. بانک فدرال رزرو هم بانک منطقه ای از سیستم فدرال رزرو است که در مجموع ۱۲ بانک می شود که هر کدام متعلق به هر یک از ۱۲ منطقه بانکی موجود در ایالات متحده هستند. این بانک ها به طور مشترک مسئولیت اجرای سیاست پولی را که توسط کمیته بازاریابی فدرال تعیین شده است، دارند. این بانک ها عبارتند از: بانک فدرال رزرو بوستون، بانک فدرال رزرو نیویورک، بانک فدرال رزرو فیلادلفیا، بانک فدرال رزرو کلیولند، بانک فدرال رزرو ریچموند، بانک فدرال رزرو آتلانتا، بانک فدرال رزرو شیکاگو، بانک فدرال رزرو سنت لوییس، بانک فدرال رزرو مینیاپولیس، بانک فدرال رزرو کانزاس سیتی، بانک فدرال رزرو دالاس، بانک فدرال رزرو سان فرانسیسکو.

اتحادیه های اعتباری نیز از میانه قرن نوزدهم در اروپا به وجود آمدند. اولین اتحادیه اعتباری در آمریکا در سال ۱۹۰۸ و در نیوهمپشایر تاسیس شد. در آن زمان بانک ها تمایلی به قرض دادن به کارگران فقیر نداشتند که در نتیجه این کارگران برای دریافت وام مجبور به روی آوردن به وام دهندگان مفسد و نزول خواران شدند. ادوارد فیلن شروع به انجام اقداماتی در راستای تاسیس اتحادیه های اعتباری در ماساچوست و سپس در کل ایالات متحده کرد. در همین راستا، انجمن ملی اتحادیه اعتباری تشکیل شد و در سال ۱۹۳۷، شش هزار و چهارصد اتحادیه اعتباری با ۱.۵ میلیون عضو در ۴۵ ایالت در حال فعالیت بودند. امروزه بیش از ۹۵۰۰ اتحادیه اعتباری در ایالات متحده وجود دارد که همگی تحت نظارت اداره ملی اتحادیه اعتباری (NCUA) فعالیت می کنند.

از بانک های محلی و منطقه ای تا بانک های دولتی

بانک های محلی شامل موسسات سپرده گذاری هستند که معمولا به صورت محلی هم اداره می شوند. این بانک های محلی تمرکزشان را روی نیازهای کسب وکارها و خانواده ها قرار دادند. تصمیم گیری های مرتبط با اعطای وام توسط افرادی انجام می شود که نیازهای محلی، خانواده ها، کسب وکارها و کشاورزان را درک می کنند و کارکنان این بانک های محلی هم معمولا در همان بخش هایی اقامت دارند که سرویس می دهند.

بانک های منطقه ای نیز یک موسسه سپرده گذاری مانند بانک یا اتحادیه های اعتباری هستند که البته بزرگ تر از بانک های محلی به حساب می آیند. بانک منطقه ای، بانکی است که در منطقه ای از کشور مانند یک ایالت یا گروهی از ایالت ها فعالیت می کند. همچنان تعریف دقیقی از بانک های منطقه ای وجود ندارد و این بانک ها هم، البته با یکسری محدودیت ها، خدمات مشابه بانک های بزرگ را ارائه می دهند.

بانک های دولتی هم یک موسسه مالی است که توسط دولت اداره می شود و با بانک رزرو تفاوت دارد و لزوما سیاست های پولی را کنترل نمی کند؛ بلکه معمولا خدمات خرده فروشی و تجاری ارائه می دهد. معمولا یک بانک دولتی که به مدت پنج سال یا کمتر مشغول به فعالیت است را بانک دو نوو (de novo) می گویند. در ایالات متحده اصطلاح بانک دولتی با بانک پس انداز دولتی در برابر بانک ملی یا بانک پس انداز فدرال قرار دارد. بانک های ملی و موسسه های پس انداز توسط دفتر حسابرس ارزی کنترل می شود و بانک های دولتی توسط یک آژانس دولتی که معمولا به اسم دپارتمان موسسات مالی شناخته می شود و در ایالتی که مستقر هستند، مدیریت می شوند.

ارتباط با نویسنده: IvanKaramazof@yahoo.com

لینک کوتاه صفحه : www.forsatnet.ir/u/D2rhePK9
به اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی :
نظرات :
قیمت های روز
پیشنهاد سردبیر
آخرین مطالب
محبوب ترین ها
وبگردی
مشاوره کسب و کاروکیلقطعات لیفتراکدستگاه برش لیزرابزارآزمایشگاه تجهیزات اعلام حریق آریاکخرید فالوورپرده پذیراییلیفتراکپرس لاین ساخت پرسشنامهرمان پرطرفدارسررسید 1403طراحی سایت فروشگاهشیر برقی گازتیزهوشان پایه ششمخرید نرم افزار حسابداریخرید سی پی کالاف دیوتی موبایلتقویم رومیزیقیمت ورق گالوانیزهخرید قسطیتعمیر کاتالیزورخرید گوشی آیفون 13نهال گردومریم شفیعی مدیرعامل کانون ایران نوین و برگزارکننده نمایشگاه تهرانتخت خواب دو نفرهلایک اینستاگرام ارزانخرید از چینتور استانبولخدمات پرداخت ارزی نوین پرداختآژانس تبلیغاتیچک صیادیتور اماراتدوره مذاکره استاد احمد محمدیخرید فالوور فیکخرید نهال گردوماشین ظرفشویی بوشدوره رایگان Network+سریال جنگل آسفالتکفش مردانهتلویزیون شهریMEXCتبلیغات در گوگللپ تاپ قسطیآی نودانلود رمانآموزش آرایشگریقصه صوتیریل جرثقیل
تبلیغات
  • واتساپ : 09031706847
  • ایمیل : ghadimi@gmail.com

كلیه حقوق مادی و معنوی این سایت محفوظ است و هرگونه بهره ‌برداری غیرتجاری از مطالب و تصاویر با ذكر نام و لینک منبع، آزاد است. © 1393/2014
بازگشت به بالای صفحه