لجبازی با شانسی که در خانه آمده است

منتقدان سیاسی دولت یازدهم هرگز نمی گویند که سقف خواسته های امروز آنها کجاست و اگر دولت چه کارهایی انجام دهد یا چه کارهایی انجام ندهد نوعی رضایت نسبی برایشان حاصل می شود. دقت در گفتار و رفتار گروه عصبانی تر و هیجانی تر طیف مخالفان سیاسی دولت نشان می دهد انگار در این زمانه زندگی نمی کنند و گویی چشم هایشان بر تحولات دنیای حاضر و ماهیت آن بسته است.

آنها انتظار دارند که همه کشورهای دنیا از خاور و باختر، از ثروتمند و تهیدست، از انقلابی تا محافظه کار و... چشم به راه تصمیم های آنها بمانند تا این گروه انتظارشان را بیان کنند. طیف عصبانی منتقد دولت انگار حرکت شتابان سرزمین ها و ملت ها برای به دست آوردن سهمی در حد حتی 100 میلیون دلار از بازارهای جهانی را نمی بینند.

این طیف عجیب و غریب سیاسی که با درآمدهای حاصل از صادرات نفت هر جور خواسته اند زندگی کرده و رنج و سختی پول درآوردن را بر خود تحمیل نکرده اند، انگار نمی بینند که بازارهای هر روز در حال کوچک شدن شاهد کدام رقابت های سخت و پیچیده هستند.

شوربختانه یا خوشبختانه ایران دست کم یک دهه است که با دنیای حاضر، تجارت عادی و از سر منفعت دوجانبه نداشته است و در بسیاری از فعالیت ها از تحولات دور مانده است ولی امروز این شانس به ایران روی آورده است که کشورهای جهان می خواهند با ایران داد و ستد کنند.

اعضای اصلی اتحادیه اروپا چند ماه است که به هر زبانی می گویند قصد دارند مناسبات اقتصادی خود را با ایران افزایش دهند اما مخالفان سیاسی دولت معلوم نیست که چه می خواهند و هر حرف و قول آنها را مذموم و نکوهش شده می دانند.

دنیای امروز تا جایی که ممکن است حتی برای یک میلیون دلار داد و ستد انعطاف  نشان می دهد اما پس از آنکه مطمن شود در گفت وگو با کشورها و تلاش برای داد و ستد با آنها سودی نصیبش نمی شود آن کشور را رها می کند و ناز نمی خرد.

دنیای امروز عرصه رقابت و منفعت بری است و هر کشور اروپایی برای اینکه یک بازار پررونق آتی را از چنگ رقیب خود بیرون آورد به ایران می آید. این اتفاق ابدی نیست و روزی که مدیران شرکت ها به این نتیجه قطعی برسند که از ایران منفعتی به دست نمی آورند به جای دیگری می روند.

این روزها که عربستان روزگار ناخوشی دارد، ترکیه در مصیبت و رنج گرفتار شده است و عراق نیز روزهای خوبی ندارد، سرمایه گذاران اروپایی، ژاپنی، کره ای، کانادایی و استرالیایی به سمت ایران آمده اند و ما نباید ساده انگارانه و از سر لجبازی سیاسی درهای شانس را به روی خودمان ببندیم.

هیچ سرزمینی در دنیای امروز این شانس را پیدا نمی کند که در یک دوره کوتاه مدت 150 هیات از سرمایه گذاران را در خاک خود ببیند. نباید شانس پدیدار شده را از دست بدهیم و آنگاه پشت دست خود بکوبیم که کاش جور دیگری رفتار می کردیم.

عضو شورای سردبیری