چرا آینده دنیای کسب و کار را تیم ها رقم می زنند؟

ما در افسانه های دنیای کسب و کار همیشه قهرمانان تنها را ستایش کرده ایم. تصویر یک بنیانگذار جوان در گاراژ خانه اش که به تنهایی در حال ساختن یک کامپیوتر انقلابی است یا یک سرمایه گذار جسور که با تکیه بر غریزه خود یک تنه مسیر یک صنعت را تغییر می دهد. این داستان ها جذاب هستند؛ چراکه یک روایت ساده و قابل فهم به ما می دهند: یک فرد خارق العاده، یک ایده درخشان و موفقیت یک شبه. اما این تصویر، اگر زمانی هم حقیقت داشته، امروز دیگر یک افسانه رنگ باخته بیشتر نیست.

پیچیدگی چالش های دنیای مدرن به طور فزاینده ای از توانایی های یک ذهن تنها، هر چقدر هم که درخشان باشد، فراتر رفته است. ساختن یک نرم افزار جدید، طراحی یک کمپین بازاریابی جهانی یا حل یک بحران کلیدی دیگر کار یک نفر نیست. اینها نیازمند هم افزایی تخصص ها، دیدگاه ها و مهارت های کاملا متفاوت هستند. در این میدان نبرد جدید کار تیمی دیگر یک مهارت نرم یا یک امتیاز مثبت در رزومه نیست. این یک ضرورت مطلق استراتژیک و قدرتمندترین مزیت رقابتی یک سازمان است.

با این حال بسیاری از مدیران هنوز کار تیمی را با همکاری سطحی اشتباه می گیرند. آنها گروهی از افراد را در یک اتاق جمع، به آنها یک وظیفه محول می کنند و انتظار دارند که جادو اتفاق بیفتد، اما تیم های واقعی به طور تصادفی شکل نمی گیرند. آنها با دقت طراحی می شوند، با ظرافت رهبری می شوند و بر پایه هایی نامرئی اما فوق العاده مستحکم بنا می شوند. ما در ادامه به سه نکته اصلی می پردازیم که تفاوت میان یک «گروه از افراد» و یک «تیم افسانه ای» را رقم می زند.

ایجاد ذهنیت مشترک

تصور کنید یک گروه از بهترین نوازندگان دنیا را در یک سالن جمع کرده اید، اما به آنها نگفته اید که قرار است کدام قطعه موسیقی را بنوازند. هر کس شروع به نواختن آهنگ مورد علاقه خودش می کند و نتیجه یک هیاهوی گوش خراش است، نه یک سمفونی دلنشین. این دقیقا اتفاقی است که در بسیاری از تیم های کاری رخ می دهد. اعضای تیم با استعداد و با انگیزه هستند، اما تصویر یکسانی از هدف نهایی و مسیر رسیدن به آن ندارند.

مطلب مرتبط: کار تیمی در عرصه کسب و کار: آشنایی با رمز موفقیت برندهای بزرگ

یک تیم بزرگ قبل از هر چیز دارای یک ذهن مشترک است. این ذهن مشترک بر پایه وضوح بی رحمانه ساخته می شود. این یعنی همه اعضا پاسخ های کاملا یکسانی به این سوالات اساسی دارند: ما دقیقا برای چه هدفی اینجا هستیم؟ موفقیت برای ما چه شکلی دارد؟ چگونه قرار است آن را اندازه گیری کنیم؟ نقش دقیق هر یک از ما در رسیدن به این هدف چیست؟ و قواعد بازی و تصمیم گیری ما در این تیم کدامند؟

تقویت ایده های متفاوت

بسیاری از مدیران به اشتباه گمان می کنند که یک تیم هماهنگ تیمی است که در آن هیچ اختلاف نظری وجود ندارد. آنها افرادی را استخدام می کنند که شبیه خودشان فکر می کنند و به دنبال اجماع و موافقت سریع هستند. این یک دستورالعمل قطعی برای تولید نتایج متوسط است. یک تیم بزرگ، یک اتاق پژواک یا اکوچمبر نیست که در آن همه یک صدا را تکرار کنند. یک تیم بزرگ، یک دیگ کیمیاگری است که در آن، فلزهای گوناگون با هم ترکیب می شوند تا طلای ناب ایده به دست آید.

در روانشناسی صنعتی به این مفهوم تنوع شناختی می گویند. این یعنی شما عمدا افرادی با پیشینه های فکری متفاوت، تخصص های گوناگون و سبک های حل مسئله مختلف را در کنار هم قرار دهید. یک مهندس، یک طراح، یک تحلیلگر داده و یک روانشناس، به یک مشکل واحد از چهار زاویه کاملا متفاوت نگاه می کنند. برخورد سازنده این دیدگاه هاست که جرقه های نوآوری را ایجاد می کند.

شرکت انیمیشن سازی پیکسار، این مفهوم را به سطح یک هنر رسانده است. آنها جلساتی دارند که در آن گروهی از کارگردانان و نویسندگان برجسته دور هم جمع می شوند تا به طور بی رحمانه و البته صادقانه به نقد کارهای یکدیگر بپردازند. هدف این جلسات نه رسیدن به اجماع، بلکه شناسایی تمام نقاط ضعف یک داستان از طریق لنزهای متفاوت است. آنها می دانند که این تنش سازنده و این برخورد دیدگاه هاست که در نهایت یک انیمیشن متوسط را به یک شاهکار جهانی تبدیل می کند. در یک تیم واقعی، اختلاف نظر یک تهدید نیست، بلکه یک منبع ارزشمند است.

تامین امنیت روانی و شغلی

تصور کنید شما یک تیم متنوع با یک هدف کاملا شفاف ساخته اید. آیا کار تمام است؟ به هیچ وجه. شما مهمترین عنصر را کم دارید: سوخت یا اکسیژنی که این ماشین برای حرکت به آن نیاز دارد. این اکسیژن امنیت روانی است. امنیت روانی یعنی اعضای تیم باور داشته باشند که می توانند بدون ترس خود واقعی شان باشند. یعنی بتوانند یک ایده «احمقانه» را مطرح کنند، یک سوال «ساده» بپرسند، به یک تصمیم اشتباه اعتراف کنند یا با نظر رهبر تیم مخالفت کنند، بدون اینکه مورد تمسخر، تحقیر یا تنبیه قرار گیرند.

مطلب مرتبط: رابطه کار تیمی و سطوح موفقیت شرکت ها

بدون امنیت روانی، تمام تنوعی که در تیم خود ایجاد کرده اید، کاملا بی فایده است. اگر افراد از صحبت کردن بترسند، شما هرگز از دیدگاه های متفاوت آنها بهره مند نخواهید شد. همه سرشان را به نشانه تایید تکان خواهند داد و با یک لبخند، سازمان را به سمت دره هدایت خواهند کرد. امنیت روانی به معنای «همیشه خوب بودن» یا پرهیز از گفت وگوهای سخت نیست. بلکه برعکس، این حس اطمینان است که به ما اجازه می دهد تا گفت وگوهای سخت و صادقانه را به شیوه ای سازنده انجام دهیم.

منابع:

https://your.yale.edu

https://www.indeed.com