راهی برای نجات یورو نیست؛ هست / ارتش مخالفان و موافقان چه می گویند؟

موضوع پوپولیسم گرایی یا علاقه کشورهای عضو اتحادیه اروپا به جدایی طلبی از موضوعاتی است که بسیاری از وجوه اقتصادی و سیاسی کشور های منطقه را به چالش می کشد. در این میان نمی توان به طور قاطع از جدایی طلبی برخی کشورها مطمئن بود یا حکم سرنوشتی محتوم را برای یورو صادر کرد.

به عبارتی دیگر، نگاهی به وضعیت افکار عمومی، سیاست های اقتصادی و مواردی مشابه کمک می کند تا از قطعی نبودن تصمیمات احزاب راست گرا و تاثیر عقاید پوپولیستی بر سرنوشت یورو اطمینان حاصل کنیم. در ادامه مطلب نگاهی خواهیم داشت به دو بعد متفاوت از پدیده پوپولیسم و سرنوشت یورو که توسط نشریه تایم، نیوزویک و خبرگزاری دویچه وله منتشر شده اند.

***

وضعیت سفید است

نشریه دویچه وله با انتشار مقاله ای در خصوص برگزاری نشست احزاب راست گرا در آلمان، با دیدگاهی جالب توجه به بررسی ابعاد این نشست پرداخته است.

براساس دیدگاه این گزارش، آلمان به عنوان مقر برگزاری نشست احزاب راست گرا وضعیتی بحرانی ندارد. درواقع بحران در شرایطی نیست که بتواند به عنوان یک کشور جدایی طلب یا خواستار رها کردن اتحادیه اروپا ارزیابی شود. پژوهش های اخیر اتحادیه اروپا نشان می دهند شهروندان آلمانی کمترین تمایل را برای جدایی از اتحادیه اروپا و پذیرش عقاید پوپولیستی دارند.

براساس این پژوهش ها تنها 18 درصد از شهروندان آلمانی با مواضع حزب راست گرای آلمان (adf) احساس نزدیکی می کنند. از سوی دیگر براساس پژوهش های تکمیلی که توسط انستیتو بریتانیایی «you gov» انجام شده، در بین 12 کشور برتر اقتصادی اتحادیه اروپا، آلمان کمترین میزان موافقان با عقاید جدایی طلبی از اتحادیه یا دیدگاه های پوپولیستی را داراست.

این در شرایطی است که کشورهایی مثل لهستان با 78 درصد، فرانسه با 64 درصد و هلند با 55 درصد تمایل های پوپولیستی در صدر کشورهای جدایی طلب و راست گرا قرار دارند. اما علت این تمایل آلمانی ها به باقی ماندن در اتحادیه و دوری جستن از عقاید راست گراهای افراطی چیست؟ به نظر می رسد روشن ترین پاسخ برای این پرسش به جایگاه کنونی آلمان مرتبط باشد. منتقدان دولت مرکل در طول سال های اخیر بارها نسبت به تصمیم گیری های وی در مورد بحران سوریه و دیگر نگرش های اقتصادی واکنش منفی نشان داده اند.

اما همین منتقدان نسبت به این موضوع آگاهی کامل دارند که حضور مرکل در اقتصاد آلمان به عنوان قلب تپنده اقتصاد اروپا خالی از فایده هم نبوده است. از سوی دیگر حضور آلمان در رأس اقتصاد اتحادیه اروپا با خروج بریتانیا از اتحادیه تثبیت تر شده است. بنابراین بسیار منطقی به نظر می رسد که شهروندان آلمانی نیز تمایلی برای دچار شدن به سرنوشت بریتانیا و ترک واحد پولی یورو نداشته باشند.

نکته جالب تری که در این میان وجود دارد، نقش متغیر سن، در تصمیم گیری نسل های مختلف برای آینده آلمان است. افرادی که سن بالاتر و تحصیلات کمتری دارند، بیش از دیگر شهروندان به عقاید جدایی طلبی گرایش دارند.

این پژوهش فرض را بر این گذاشته که جدایی طلب ها بیشترین نرخ مشکلات را با مهاجران، اقلیت های مختلف فرهنگی و مذهبی دارند و البته تمایل دارند که بیش از آنکه بر اقتصاد بین الملل متمرکز باشند بر اقتصاد داخلی تاکید کنند. بر همین اساس است که می توان نتیجه گیری کرد اقتصاد این کشور درشرایط پس از انتخابات هم تحول قابل ملاحظه ای را از سر نگذراند.

***

پرچم قرمز بر فراز قله اتحادیه

اوضاع و احوال اتحادیه اروپا از دید نشریه تایم چندان مطلوب ارزیابی نمی شود. این نشریه ضمن بازتاب گسترده تبعات حضور ترامپ در مسند قدرت ریاست جمهوری به این موضوع پرداخته است که یکی از نخستین مقاماتی که برای دیدار با ترامپ اعلام آمادگی کرده، ترزا می  است؛ چهره ای که پس از رأی آری مردم به برگزیت، جانشین نخست وزیر پیشین بریتانیا، دیوید کامرون شد.

تایم با اشاره به اهمیت دیدار سران ایالات متحده و بریتانیا بر این موضوع تاکید می کند که ابعاد این ماجرا نه تنها دو کشور را درگیر می کند، بلکه می تواند سرنوشت بسیاری از کشورهای مهم اتحادیه را تحت تاثیر خود قرار دهد.

این نشریه معتقد است وضعیت آینده کشورهای اتحادیه اروپا بی شباهت به بازی دومینو نیست. درواقع کشورهایی مثل آلمان و ایتالیا که منتقدان دولتی پرشماری دارند و البته در آستانه انتخابات ریاست جمهوری نیز قرار دارند، می توانند به عنوان اهداف بعدی پوپولیست ها تلقی شوند.

به عبارت دیگر، به رغم اینکه کشوری مثل آلمان بالاترین نرخ رضایت عمومی را داراست، به عنوان سخت ترین قله صعود پوپولیست ها شناخته می شود، بنابراین نه تنها کشورهایی مثل آلمان و ایتالیا آماج حملات کلامی راست گراهای افراطی هستند، بلکه در مبارزات عملی نیز از جبهه های سخت نبرد در نظر گرفته می شوند.

بر همین اساس است که اغراق نیست اگر این کشورها را در حکم خط مقدم جنگ علیه فشارهای بین المللی در نظر بگیریم. برخی کارشناسان اقتصادی معتقدند اتحاد کشورهای اروپایی و واحد مالی یورو در خطر جدی قرار دارد. اگر قرار باشد نتایج انتخابات کشورهای مهمی مثل آلمان یا ایتالیا فاصله دیپلماتیک قابل توجهی با رؤسای کنونی این کشورها داشته باشد، می توان انتظار داشت نرخ یورو نیز درجاتی قابل ملاحظه از تزلزل را تجربه کند.

نشریه نیوزویک نیز در گزارشی با رویکردی مشابه می نویسد؛ با توجه به برگزیت در بریتانیا و به قدرت رسیدن ترامپ در ایالات متحده، می توان پیش بینی کرد که برگزیت های بعدی در راه باشند. درواقع این نشریه معتقد است پس از آنکه کشور مهمی مثل بریتانیا جامه رزم پوشیده، می توان انتظار داشت که دیگر کشورهای اتحادیه نیز به ترتیب در همین لباس ظاهر شوند؛ آینده ای نگران کننده که می تواند با مقدمه درگیری احزاب راست گرا با دیگر احزاب اتحادیه اروپا آغاز شود.

ارتباط با نویسنده: paryabehnam66@gmail.com