خرج تراشی برگزیت برای آلمان

بودجه اتحادیه اروپا وقتی بریتانیا از این اتحادیه خارج شود به دوش آلمان خواهد افتاد؛ کشوری که رویای قطب مالی شدن در اتحادیه اروپا را با همه چالش های پیش رو در سر می پروراند

روز شنبه همین هفته وزارت دارایی آلمان گزارشی منتشر کرد که بر اساس آن وقتی بریتانیا اتحادیه اروپا را ترک کند، آلمان مجبور خواهد شد در سال های 2019 و 2020 برای تامین بودجه اتحادیه اروپا سالی 4/5 میلیارد دلار بیشتر از سهم خود برای تامین هزینه های اتحادیه اروپا بپردازد.

آلمان، بزرگ ترین اقتصاد قاره اروپا، اکنون بیشترین سهم را در تامین بودجه سالانه اتحادیه اروپا دارد و هر سال 15میلیارد یورو می پردازد.

مجله اشپیگل گزارش داد که خارج شدن دومین تامین کننده بودجه اتحادیه اروپا یعنی بریتانیا از این اتحادیه به این معنی است که سهم آلمان از تولید ناخالص ملی اتحادیه اروپا باید از 21درصد فعلی به 25درصد افزایش یابد.

بنابراین، برگزیت روی کشورهای تامین کننده مالی بزرگ اروپایی مثل آلمان تاثیر خود را خواهد گذاشت. آلمان ها در سال 2015 میلادی رقم 15/6میلیارد یورو بودجه در اختیار اتحادیه اروپا قرار دادند، رقمی که از دریافتی شان از این اتحادیه بیشتر بود. بریتانیا دومین کشور تامین کننده مالی اتحادیه اروپا است که سالانه 12/7میلیارد یورو به این اتحادیه پرداخت می کرد.

طبق اعلام وزارت اقتصاد آلمان این 4/5میلیارد دلار اضافه شده به سهم آلمان برای تامین بودجه اتحادیه اروپا نمی تواند با هرگونه غرامت ممکن در آینده مطابقت داده شود و آلمان موظف است آن را بپردازد.

در اواخر ماه ژوئن، پس از مشخص شدن نتیجه برگزیت، ولفنگاگ شویبله، وزیر اقتصاد آلمان طرحی اصلاحی را آماده کرد که بر اساس آن قوانین مربوط به تامین بودجه اتحادیه اروپا سختگیرانه تر و کمیسیون اروپا نیز کوچک تر از پیش می شد.

ابرقدرتی به نام آلمان

پس از اینکه مردم بریتانیا تصمیم گرفتند به حضور 43 ساله خود در اتحادیه اروپا پایان دهند، این فرصت برای آلمان پیش آمده که قدرت و نفوذ خود را در این اتحادیه بیشتر کند. آلمان ها پس از این اتفاق اعلام کردند که برای نخستین بار در 25 سال گذشته به تقویت و گسترش ارتش خود خواهند پرداخت و برلین نقش خود در ماموریت های نظامی بین المللی را افزایش می دهد.

آلمان اکنون ارتشی 180 هزار نفری دارد که البته نسبت به سال 1990 که آلمان شرقی و غربی دست اتحاد به هم داده و ارتشی 600هزار نفری برای آلمان ایجاد کردند، بسیار کمتر است. توانایی دفاعی اتحادیه اروپا در پی رفتن بریتانیا از این اتحادیه یک ستون خود را از دست می دهد و برلین می خواهد با گسترش ارتش خود نبود این ستون را جبران کند.

درباره تبدیل شدن شهر فرانکفورت به قطب اقتصادی اتحادیه اروپا هم حرف های زیادی زده شده است. این شهر همان طور که پیش از این هم گفته شده می تواند جایگزین مناسبی برای لندن به عنوان قلب مالی اتحادیه اروپا باشد، البته به این شرط که بتواند رقبایی چون پاریس و آمستردام را کنار بزند. رفتن بریتانیا از اتحادیه اروپا باعث می شود سایه سنگین این کشور در بخش مالی از روی سر آلمان برداشته شده و امکان درخشیدن بیشتر این کشور در اتحادیه اروپا و افزایش قدرت و نفود آن در اتحادیه بیشتر شود.

از طرفی برگزیت یعنی باز شدن درهای آلمان به روی مهاجرانی که به امید زندگی و کار بهتر به این کشور سفر می کنند. این مهاجران می توانند شکاف های بزرگ موجود در فضای کسب وکار این کشور را پر کنند. آلمان جایگزین بسیار مناسبی برای بریتانیا و مردم خارج از اتحادیه اروپا است.

چالش های بانوی صدراعظم

همزمان با تمام آنچه به عنوان مزیت های برگزیت برای آلمان شمرده می شود، اقتصاددانان شروع کرده اند به پایین آوردن حد پیش بینی های خود درباره چشم انداز اقتصاد آلمان چون ترس از ورود اقتصاد بریتانیای پسابرگزیت به دوران بحران را دارند. ربط این دو اقتصاد به هم آنجاست که مقصد اصلی بسیاری از کالاهای صادراتی آلمان، بریتانیا است.

خانم آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان، پس از اینکه بعد از مشخص شدن نتایج برگزیت رویکرد «کسب وکار به همان شکل معمول» را پیش گرفت، مواضع خود را سخت تر کرد و گفت زندگی در خارج از اتحادیه اروپا نباید جذاب تر از داخل آن باشد.

تاکید ویژه خانم مرکل روی این موضوع بود که دستیابی به منافع اتحادیه اروپا، مثل دسترسی به بازار واحدی با 500 میلیون مشتری بدون پذیرش قوانینی چون اجازه دادن به مردم برای رفت وآمد آزاد امکان پذیر نیست.

اما درحالی که خانم مرکل به بریتانیا فرصت داده تا سر موقع و بدون هیج عجله ای اتحادیه اروپا را ترک کند، نخبگان سیاسی آلمان بر سر این موضوع بحث می کنند که آیا وقت اصلاح موسسات بوروکراتیک اتحادیه رسیده؟ و یا حالا زمان شکل دادن یک همبستگی بزرگ تر میان اعضای اتحادیه است؟ این به خودی خود چالشی مهم برای بانوی صدراعظم است.

ولفگانگ شویبله وزیر اقتصاد و مرد پرنفوذ کابینه آلمان دراین باره می گوید: «الان وقت چشم اندازهای بزرگ نیست. حالا وقت آن است که مصلحت اندیشی کنیم.»

برنامه های حال حاضر برلین به نظر ادامه فعالیت های گذشته آن در سال های اخیر است؛ فعالیت هایی که خانم مرکل و همکارانش درکابینه آلمان با هدف کم کردن قدرت نفوذ قوانین اتحادیه اروپا و افزایش نقش رهبران کشورها در تصمیم گیری های این اتحادیه انجام می دهند. تصمیم مردم بریتانیا برای خروج از اتحادیه اروپا احتمالا موتور محرکی برای این تلاش ها خواهد بود تا برلین به هدف نهایی خود برسد. هدف نهایی برلین گرفتن جای لندن به عنوان مهم ترین شریک تجاری واشنگتن در سوی دیگر اقیانوس اطلس است.

این کار هم البته برای آلمان ساده نیست چون بریتانیا به این سادگی ها مقام و موقعیت خود را از دست نخواهد داد. از طرف دیگر روابط برلین و واشنگتن پیچیده تر از روابط آمریکا و بریتانیا است. برای مثال وقتی مسئله کسب وکار و تجارت در میان باشد، آلمان و آمریکا نه تنها شریک تجاری نیستند که رقیب تجاری هم به حساب می آیند. علاوه  بر این عصبانیت آلمان از جاسوسی آمریکا در اروپا که در زمان شنود مکالمات خانم مرکل توسط آمریکا به اوج خود رسید و احساسات ضدآمریکایی  برخی آلمان ها را برانگیخت، کار را برای مرکل سخت تر کرده است.

اما بزرگ تر از همه اینها برای خانم مرکل، چالش روبه رو شدن با یک رشته از بحران ها است که از پناهندگان تا بحران بدهی یورو را شامل می شود. بانوی صدراعظم برای خارج شدن از این بحران ها و رساندن آلمان به جایگاهی که برایش تلاش می کند حالا علاوه بر این بحران ها باید با بودجه اضافی هم که به دوش کشورش برای تامین مالی اتحادیه اروپا افتاده، کنار بیاید.