فراسوی تفکیک کلاسیک کار از زندگی شخصی

چشمان خود را ببندید و عبارت تعادل کار و زندگی را تصور کنید. چه تصویری به ذهن تان می آید؟ احتمالا یک ترازوی دقیق که در یک کفه آن کار و در کفه دیگر زندگی قرار دارد و شما مانند یک بندباز مضطرب دائما در تلاش هستید تا این ترازو را در یک نقطه شکننده از تعادل نگه دارید. 

هر ذره وزن اضافی در یک کفه، کفه دیگر را به آشوب می کشد. این تصویر، که به عنوان آرمان نهایی زندگی حرفه ای مدرن به ما فروخته شده، در بهترین حالت یک توهم و در بدترین حالت یک افسانه خطرناک و مخرب است. این مدل زندگی شما را به یک جنگ داخلی دائمی تبدیل می کند؛ نبردی بی پایان میان دو هویت متخاصم که در آن هر پیروزی برای یکی، شکستی برای دیگری تلقی می شود. 

اما اگر کل این چارچوب اشتباه باشد چه؟ اگر هدف رسیدن به یک تعادل شکننده نباشد، بلکه خلق یک هارمونی قدرتمند باشد؟ مانند دو نت موسیقی که وقتی با هم نواخته می شوند، نه تنها یکدیگر را خنثی نمی کنند، بلکه یک آکورد زیبا و غنی تر خلق می کنند. این مقاله یک دعوت نامه برای پایین آمدن از آن بند لرزان و تبدیل شدن از یک بندباز مضطرب به یک آهنگساز ماهر برای رهبری سمفونی یکپارچه زندگی تان است. ماجرا جالب شد، نه؟

هزینه پنهان تفکیک کار و زندگی

مدل تعادل، ذهن ما را به گونه ای برنامه ریزی می کند که به زندگی به عنوان یک بازی مجموع صفر نگاه کنیم. در این بازی زمان و انرژی منابعی کمیاب هستند که دو قلمرو متخاصم به نام های کار و زندگی برای تصاحب آن می جنگند. وقتی تا دیروقت کار می کنید، احساس گناه می کنید که از زندگی خود دزدیده اید. وقتی در تعطیلات به سر می برید و به ایمیل های کاری فکر می کنید، احساس اضطراب می کنید که به کار خود خیانت کرده اید. این احساس گناه و اضطراب مزمن، مالیات پنهانی است که ما برای باور داشتن به این افسانه پرداخت می کنیم.

این دوگانگی در سطح روانشناختی باعث ایجاد پدیده ای به نام «خودِ تقسیم شده» می شود. ما یاد می گیریم که در محل کار یک ماسک حرفه ای به چهره بزنیم؛ ماسکی که شاید جدی، منطقی و بی احساس باشد. سپس در خانه، این ماسک را برداشته و به خود واقعی مان تبدیل می شویم. 

مطلب مرتبط: مدیر کار و زندگی خودتان باشید!

این جابه جایی مداوم میان دو شخصیت انرژی شناختی فوق العاده ای را مصرف می کند و یکی از دلایل اصلی احساس فرسودگی عمیقی است که بسیاری از ما در پایان روز تجربه می کنیم. این یک جنگ داخلی است که در آن، هیچ طرفی هرگز به طور کامل پیروز نمی شود و تنها قربانی آن، سلامت روان، خلاقیت و حس یکپارچگی ماست.

معماری یکپارچگی: در جست وجوی اشتراک

برای فرار از این استبداد باید از سوال اشتباه «چگونه میان اهداف شخصی و حرفه ای خود تعادل برقرار کنم؟» دست برداریم و سوال درست را بپرسیم: «نخ مشترکی که تمام اهداف من را به هم متصل می کند، چیست؟». این فرآیند نه یک تمرین برای مدیریت وظایف، بلکه یک کاوش عمیق باستان شناسی برای کشف چرایی بنیادین وجود ماست. به جای لیست کردن اهداف تان، ابتدا محرک های اصلی خود را کشف کنید. آیا شما عمیقا توسط میل به خلق کردن، شوق یادگیری و تسلط، نیاز به ایجاد تاثیر مثبت یا عطش ماجراجویی و کشف برانگیخته می شوید؟ اینها ارزش های بنیادین شما هستند؛ نخ تسبیح شما.

وقتی این چرایی را کشف کردید، ناگهان اهداف به ظاهر متضاد شما چهره ای جدید پیدا می کنند. فرض کنید هدف حرفه ای شما «راه اندازی یک دپارتمان جدید در شرکت» و هدف شخصی شما «یادگیری نجاری» است. در نگاه اول، این دو هیچ ارتباطی با هم ندارند، اما اگر چرایی بنیادین شما «میل به خلق کردن از هیچ» باشد، این دو هدف دیگر متضاد نیستند؛ آنها دو بیان متفاوت از یک ارزش واحد و یکپارچه هستند. راه اندازی یک دپارتمان، خلق یک سیستم و فرهنگ از نقطه صفر است. نجاری، خلق یک شیء زیبا از یک تکه چوب خام است. هر دو، روح خلاق شما را تغذیه می کنند. شما در حال زندگی کردن در دو دنیای مجزا نیستید؛ شما در حال تمرین دادن عضله «خلاقیت» خود در دو باشگاه ورزشی متفاوت هستید.

هارمونی در عمل: یک راهنما برای کارآفرینان

وقتی شما شروع به دیدن زندگی به عنوان یک کل یکپارچه می کنید، ابزارهای روزمره شما نیز معنای جدیدی پیدا می کنند. تقویم شما دیگر یک لیست خسته کننده از وظایف و جلسات نیست؛ بلکه به قانون اساسی زندگی شما تبدیل می شود؛ سندی که نشان می دهد شما چگونه ارزش های بنیادین خود را زندگی می کنید. 

مطلب مرتبط: معمای ایجاد تعادل میان کار و زندگی در دنیای کسب و کار

در مدل قدیمی تعادل، اختصاص دادن دو ساعت در هفته برای رفتن به کلاس سفالگری یک فعالیت شخصی بود که از زمان کاری شما می دزدید، اما در مدل هارمونی اگر ارزش بنیادین شما «تمرکز و حضور ذهن» باشد، این دو ساعت دیگر یک هزینه نیست؛ یک سرمایه گذاری استراتژیک بر روی توانایی شما برای تمرکز عمیق بر روی پیچیده ترین چالش های حرفه ای تان است. این جلسه، به اندازه جلسه هیأت مدیره اهمیت دارد، زیرا هر دو به یک هدف بزرگ تر خدمت می کنند: ساختن یک رهبر متمرکزتر و موثرتر.

این رویکرد دیوارهای مصنوعی میان مهارت های شما را نیز فرو می ریزد و به شما اجازه می دهد از ترکیب مهارت ها بهره مند شوید. این مفهوم به معنای استفاده استراتژیک از مهارتی است که در یک حوزه از زندگی آموخته اید، برای حل مشکلی در حوزه ای دیگر. 

یک مدیرعامل که یک دونده ماراتن است، فقط در حال ورزش کردن نیست؛ او در حال تمرین استقامت ذهنی، نظم و هنر مدیریت انرژی برای مسافت های طولانی است. این دقیقا همان مهارت هایی است که برای هدایت یک شرکت در یک فصل مالی دشوار به آن نیاز دارد. او از مهارت کسب شده در پیست دو برای پیروزی در اتاق هیأت مدیره استفاده می کند. در این دنیا، هیچ تجربه ای هدر نمی رود؛ همه چیز به داده ای برای بهتر شدن کل سیستم تبدیل می شود.

سخن پایانی

خلق هارمونی یک مقصد نهایی نیست که روزی به آن برسید و کار تمام شود؛ بلکه یک ساز است که باید هر روز آن را کوک کنید. این فرآیند یک گفت وگوی دائمی با خودتان است: «آیا این وظیفه، این پروژه، این رابطه، به من انرژی می دهد یا انرژی مرا می گیرد؟ آیا در راستای ارزش های بنیادین من است یا مرا از آنها دور می کند؟».

هدف، رسیدن به یک زندگی بدون تنش و تضاد نیست. تنش ها و تضادها اجتناب ناپذیرند. هدف، مانند یک آهنگساز بزرگ، استفاده از این تنش ها برای خلق یک موسیقی پیچیده تر، عمیق تر و زیباتر است. رهبران آینده، نه بندبازانی هستند که با اضطراب روی یک سیم نازک تعادل خود را حفظ می کنند. آنها آهنگسازانی هستند که می دانند چگونه از تمام نت های زندگی—چه شاد و چه غمگین، چه شخصی و چه حرفه ای—برای خلق یک سمفونی قدرتمند، یکپارچه و به یاد ماندنی استفاده کنند.

منابع:

https://hbr.org

https://fierileadership.com