من می‌خواستم خلبان شوم!

براساس نظرسنجی‌ که توسط Cadremploi (زیرمجموعه روزنامه فیگارو) با عنوان «من و شغلم» بین 4 هزار نفر از مدیران و کارکنان متخصص موسسات فرانسوی انجام گرفته، 56. 5 درصد از آنها گفتند که شغل کنونی‌شان، شغل رویایی دوران جوانی آنها نیست و درحال حاضر به کاری غیر ‌از شغل رویایی‌شان در جوانی مشغولند. 11 درصد آنها در نوجوانی می‌خواستند مهندس و 10 درصد خلبان و بقیه دوست داشتند دانشمند، روزنامه نگار، پزشک و معلم شوند اما از هر 10 نفر، چهار نفر پس از اتمام تحصیلات خود به کاری غیر ‌از شغل رویایی‌شان پرداخته‌اند.

در حقیقت واقع بینی موجب شده است تا انتخاب دیگری داشته باشند. یک چهارم آنها نبود فرصت‌های شغلی را عامل نپرداختن به حرفه مورد علاقه خود عنوان کرده‌اند. مدیران ارشد و اشخاص بین 56 تا 65 سال هم اغلب مجبور شده‌اند به چنین انتخاب‌هایی دست بزنند. اما با وجود مشکلاتی که شرکت‌ها با آن مواجه‌اند، 54 درصد مدیران و نیروهای متخصص در کارشان شکوفا شده‌اند و می‌گویند که موقعیت کنونی‌شان انتظارات آنها را برآورده می‌کند. طبق این نظر سنجی، مدیران و نیروهای متخصص موسسات پیش از هر چیز ابتدا محتوای کار و بعد بالا بردن مستمر قابلیت‌ها برایشان مهم است. این رویکرد آنها نشان می‌دهد که به خوبی به ضرورت آموزش مستمر برای سازگاری با تغییرات کسب‌و‌کار واقفند.

دستمزد در جایگاه سوم قرار می‌گیرد

این نظرسنجی می‌گوید: جدا از رقابتی که میان موسسات و شرکت‌ها در جهت کاهش هزینه‌ها به منظور سوددهی بیشتر وجود دارد، 53 درصد کارکنان به صاحبکاران خود افتخار می‌کنند! ژولین برویل (Julien Breuilh) مسئول مطالعات Cardemploi می‌گوید: «مدیران و نیروهای متخصص نقش مهمی در پیشرفت موسسات دارند و غرور و افتخار شاخص مثبتی است که داشتن آن ضروری است.»اولویت بعدی مدیران و نیروهای متخصص، کیفیت و نوع روابطی است که با همکاران خود دارند و پس از آن به عملکرد و کیفیت محصولات و شهرت شرکت اهمیت می‌دهند. موارد دیگر مثل تنوع، اخلاقیات و نقش اجتماعی شرکت در رتبه پنجم و ششم قرار می‌گیرد.

در این نظر‌سنجی حدود نیمی از مدیران و نیروهای متخصص از کارفرماهای خود اعلام رضایت کرده‌اند. اما 45 درصد هم اعتراف می‌کنند که درباره شغل خود احساس خوبی ندارند. ژولین برویل می‌گوید: با اینکه چارچوب اخلاقی مدیران و نیروهای متخصص در مقابل این انرژی منفی مقاومت می‌کند، ولی بسیاری از آنها به‌نوعی احساس خوبی از موقعیت خود ندارند. احساسی که موسسات و به‌ویژه مدیران منابع انسانی باید فکری برای آن کنند و در جهت حفظ افراد با استعداد و کارآمد برای شکل دادن به یک دورنمای اقتصادی مناسب بکوشند.