شریک بین المللی مناسب خودروسازی ایران کیست؟

صنعت خودروسازی کشور و در رأس آن دو غول بزرگ یعنی ایران خودرو و سایپا در طول چند دهه گذشته همواره از سوی افکار عمومی و جامعه مصرف کننده مورد انتقادات گسترده ای قرار گرفته است. گرچه اگر با دید منصفانه به قضیه نگریسته شود در پاره ای از موارد نمی توان صرفا خودروسازان را مقصر دانست بلکه پاره ای از عوامل که خارج از حیطه قدرت خودروسازان بوده نیز در این امر تأثیر گذار بوده است. 

در ایران، صنعت خودرو همواره صنعتی سیاسی بوده که اکثرا دولت ها نگاهی ویژه به این صنعت داشته اند که مهم ترین جنبه آن با توجه به شرایط اقتصادی کشور تولید بیشتر و ایجاد اشتغال بوده و شاید کمتر نگاه کیفی نسبت به این صنعت وجود داشته است.

در طول یک دهه، بسته شدن دروازه ها و تدوین سند توسعه صنعت خودرو، از اواسط دهه 70 تا اواسط دهه 80، حرکت های نسبتا خوبی صورت گرفت و در همین حال بزرگ ترین غول سازنده خودرو در کشور و خاورمیانه، با معرفی نخستین خودروی ملی یعنی سمند و ارائه مدل های مفهومی گوناگون در روزگاری که اثری از خودروسازان چینی نبود و حتی بسیاری از خودروسازان فعلی آنها شکل و فرم نگرفته بود رویای تولید محصول در کلاس جهانی را در سر می پروراند.

صنعت قطعه سازی در طول این دهه شکل و فرمی گرفته بود و حتی برخی خودروسازان بزرگ برای تامین قطعات چشم شان دنبال قطعه سازان ایرانی بود، اما از سوی دیگر بازار انحصاری و نبود رقابت باعث می شد خودروسازان همچنان کیفیت را فدای کمیت کنند و درست اینجا نقطه ضربه پذیر صنعت خودروی کشور بود. 

با توجه به بحران صنعتی و اقتصادی ای که گریبانگیر کشور از اواسط دهه 80 بود و همچنین آغاز تحریم ها، ضربه سختی بر پیکره صنعت این کشور منجمله صنعت خودرو وارد شد. شدت ضربات به حدی بود که تنها در طول چند سال تمام حرکت های یک دهه گذشته محو شد و صنعت خودرو که خود در ایران دارای ضعف های ساختاری بود در معرض ضربات جبران ناپذیری قرار گرفت که ادامه کار را برای آن دشوار می کرد.

قطع ارتباط با جهان و تولید محصولات از رده خارج مربوط به چند دهه گذشته با قطعات بی کیفیت درجه چندم چینی، صنعت خودروی کشور را در لبه پرتگاه نابودی قرار داد و دید عموم را نسبت به این صنعت منفی تر کرد. بسیاری از برندهای تأثیر گذار و خوشنام مجبور به خداحافظی با بازار خودروی کشور شدند و آینده این صنعت با ابهامات زیادی مواجه شد. 

با روی کار آمدن دولت یازدهم، فضای امید جدیدی در جامعه در ارتباط با تولید و همکاری های جهانی به وجود آمد. حال کشور در فضای منطقی به دنبال تعاملات بین المللی و رشد صنعتی و اقتصادی است و باید با برنامه ای مدون از نو آغاز کرد تا جبران این سال ها و ایجاد شرایطی مطلوب تر با توجه به رشد جهانی صورت پذیرد.

قطعا صنعت خودروسازی کشور برای برخاستن مجدد نیازمند یک شریک تجاری بین المللی است و با انجام برجام، گشایشی جدید صورت گرفته و کشور دوباره به جامعه بین المللی بازگشته است. جامعه امید به اتفاقات مثبت دارد و صنعت خودروسازی نیاز به یک همکار جهانی.

قطعا فرانسوی ها که قبلا زیرساخت های لازم را در صنعت خودرو به وجود آورده بودند، تنها گزینه انتخابی برای شروع هستند که با وجود ضعف ها و کاستی هایی که همواره داشته اند ولی با توجه به شرایط همکاری با آنها که وضعیت بازار و صنعت ما را به خوبی می دانند در کوتاه ترین زمان می تواند نتیجه بخش باشد. در این بین پژو به عنوان قدیمی ترین و اصلی ترین شریک ایران خودرو و  نقد ترین گزینه روی میز مطرح و شرکت ایکاپ تأسیس می شود تا پژو با رویکردی جدید کاستی های خود را در بازار کشور جبران کند.

خودروهای 2008-301 و 208 با توجه به شرایط بازار ایران برای تولید انتخاب می شوند و پژو 2008 به عنوان نخستین محصول مدرن و به روز ایران خودرو وارد بازار خواهد شد؛ خودرویی که از مدت ها قبل چشم بسیاری از مصرف کنندگان به دنبال آن است و همواره شایعات فراوانی در مورد آن وجود دارد و همین امر اهمیت جایگاه این محصول را در بازار کشور نشان می دهد.