مهم ترین نکته ای که باید در مورد نوآوری بدانید

اغلب مردم فکر می کنند نوآوران بزرگ، نوابغی هستند که به راحتی زمینه ساز پیشرفتی عظیم می شوند، اما نوآوری واقعی به این سادگی حاصل نمی شود. به گزارش زومیت، یکی از داستان هایی که اغلب به عنوان مثالی از نوآوری واقعی ذکر می شود، کشف پنی سیلین توسط الکساندر فلمینگ است.در سال ۱۹۲۸ وقتی این دانشمند اسکاتلندی از تعطیلات به خانه برگشت، متوجه شد کپک های عجیبی باکتری هایی را که او برای آزمایش هایش پرورش می داد، آلوده کرده اند. همین مشاهده، جهان را دگرگون کرد.

معمولا داستان را این طور تعریف می کنند. واقعیت این است که وقتی فلمینگ مشاهداتش را منتشر کرد، کسی به حرف او توجهی نشان نداد، زیرا چیزی را که او کشف کرده بود نمی توانست کسی را درمان کند. تقریبا یک دهه بعد دانشمندان دیگری مقالات او را بررسی و بازخوانی کردند و توانستند یافته های او را به درمان معجزه گری که امروز می شناسیم، تبدیل کنند.

حقیقت این است که کشفیات بزرگ، از ابتدای کار معنی خاصی ندارند، چراکه محتوایی خارج از چارچوب را ارائه می کنند. به عبارت دیگر، فقط نوآوری های بزرگ نیستند که جهان را تغییر می دهند، بلکه جهان نیز این نوآوری ها را تغییر می دهد و طی مدتی که این پروسه ها رخ می دهد، هیچ کس نمی داند چه اتفاقی در حال رخ دادن است. معمولا کسی حقیقت نوآوری را برای شما توضیح نمی دهد. برای خلق نوآوری، باید به خوبی یاد بگیرید که در بحبوحه سرگردانی زندگی کنید.

قانون ۳۰ ساله

شاید پنی سیلین که تا سال ۱۹۴۶ به صورت تجاری در دسترس عموم نبود، یک استثنا محسوب شود. آن زمان دولت آمریکا به بیش از ۲۴ شرکت داروسازی این کشور دستور داده بود داروهایی تولید کنند که در کارزارهای جنگی، مفید واقع شوند و همین مورد، باعث کشف داروهای بیشتر شد.

ولی الکتریسیته و موتورهایی که با سوخت داخلی کار می کردند، مدت  زمان بیشتری را در انتظار گذراندند. گرچه تکنولوژی اولیه در اوایل سال ۱۸۸۰ توسعه  یافته بود ولی پذیرش گسترده و تأثیر اقتصادی آن تا سال ۱۹۲۰ طول کشید. این مدت زمان طولانی برای اموری مانند زیرساخت ها و تولید تکنولوژی های مکملی صرف شد که به استفاده از این ظرفیت ها و قابلیت های جدید کمک می کردند. گرچه ما دوست داریم فکر کنیم امروزه اوضاع خیلی سریع تر تغییر می کند، ولی به نظر نمی رسد جاده نوآوری به بهره وری، کوتاه تر شود. تقریبا ۳۰ سال پس از اختراعات و کشفیات داگلاس انگلبارت بود که تولید کامپیوترهای شخصی به سودآوری رسید.

بسیاری از پیشرفت های اخیر، مانند هوش مصنوعی، محاسبات کوانتومی و ایمونوتراپی سرطان هم مقیاس زمانی مشابهی را طی می کنند. بنابراین نوآوری هرگز یک رویداد واحد نیست و معمولا حدود 30 سال طول می کشد تا از کشف به مهندسی و در مرحله بعد به تحولات قابل بهره برداری تبدیل شود. البته این یک حساب سرانگشتی است. این زمان ممکن است کوتاه تر یا طولانی تر باشد، اما نکته اینجاست که ما از چند ماه یا چند سال حرف نمی زنیم، بلکه در مورد دهه ها صحبت می کنیم.

 ترکیبات بعید

یکی از دلایلی که بهره گیری از نوآوری به طول می انجامد، این است که به ندرت تکنولوژی ها به تنهایی مؤثر واقع می شوند. همانطور که اتومبیل ها به جاده و ایستگاه بنزین نیاز دارند، تکنولوژی های مدرن هم برای تغییر جهان، به یک اکوسیستم پشتیبانی نیازمندند. فکر کنید که یک آیفون بدون اپ استور چقدر کارایی دارد؟ با این  حال ترکیبات نقش مهمی در کشفیات بازی می کنند.

یکی از دلایلی که کشف فلمینگ را در آن زمان به کشش کافی نرساند، این بود که راهی برای تولید کافی این محصول (به نحوی که در درمان بیماری ها مؤثر واقع شود) وجود نداشت. شاید بخشی از این نیاز در لیکور آمریکای غربی، یعنی جایی که یک محیط تخمیر معمول برای این کپک بود، به دست می آمد، ولی فلمینگ در انگلستان زندگی می کرد و هیچ اطلاعی از این موضوع نداشت. اخیرا تحقیقی برای آنالیز ۱۷.۹ میلیون مقاله علمی صورت گرفته است.

در پایان این مطالعات گزارش  شده که اکثر پیشرفت های بزرگ زمانی رخ  داده اند که حکمت عرفی یک حوزه، با بینشی هرچند کوچک  ترکیب  شده که از برخی نواحی بسیار دور آمده است. همین علوم و اطلاعات کوچک هستند که تحقیقات به بن بست رسیده را نجات می دهند و آنها را به جهت درست هدایت می کنند. اساس نوآوری، ترکیب دانش ها و بینش های مختلف است. تنها راه عبور از پارادیم های قدیمی، جست وجوی مداوم موارد جدید است و سپس، ادغام و ترکیب آنها با مواردی که در حال حاضر می دانید.

کاوش مکان های دور یا نامعلوم

گرگ ساتل در کتاب «نقشه برداری نوآوری» با ده ها نفر از نوآوران بزرگ مصاحبه کرده است که به برخی جهات، با یکدیگر تفاوت های زیادی داشته اند. برخی از آنها، کارآفرینان و مدیران بسیار موفق بودند، برخی دیگر دانشمندانی بودند که به اکتشافات مهمی دست یافته بودند. به لحاظ شخصیتی، عده ای از آنها بشاش و خوش رو و عده ای آرام و متفکر بودند. درهرحال به نظر نمی رسد این افراد شباهت زیادی باهم داشته باشند ولی همه این افراد یک ویژگی مشترک داشتند؛ آنها می خواستند مفید باشند و البته همگی انسان هایی بسیار کنجکاو بودند. نکته مهم اینجاست: نوآوری به اکتشاف نیاز دارد.

هرچه جست وجو و کنکاش بیشتری داشته باشید، به احتمال بیشتری به طور تصادفی به اطلاعات کوچک راهگشایی برمی خورید که مشکل شما را حل می کند. اگر فردی باشید که با دیگران همکاری می کند، افراد بسیار بیشتری با شما مشارکت و تعامل خواهند داشت. سخاوت و بخشش، می تواند یک مزیت رقابتی باشد. بااین حال جست وجو در مکان های ناآشنا است که دانش و تجربه مورد نیاز شما را فراهم می کند. کار ساده ای نیست، ولی بسیار ضروری است که با ایده های جدید آشنا شوید.

 عدم قطعیت فراگیر

ریچارد فینمن، فیزیکدان مشهور، علاوه بر اکتشافات ساختاری که در حوزه فعالیت خود داشت، به ایجاد پیش زمینه های تکنولوژی های نانو و محاسبات کوانتومی هم کمک زیادی کرد و تحقیقاتی نیز در زمینه ویروس شناسی داشت. با وجود همه این فعالیت ها، او هنوز معتقد بود که بخش اعظمی از زندگی اش را در حالت سردرگمی گذرانده است.

آنچه فینمن و افرادی نظیر او را از دیگران متمایز می کند، این است که او به ناآگاهی خود از بسیاری از امور واقف بود و عدم اطمینان باعث شگفتی اش می شد. او یک دانشمند بود و از علوم زیادی آگاهی داشت، اما مدعی نبود دانای عالم است و برعکس، بی اطلاعی از علوم ناشناخته، هیجان زده اش می کرد و لذت را در جست وجوی بیشتر می یافت. ولی کمتر کسی در مورد این مسائل حرفی می زند. ما تصویر می کنیم نوآوران بزرگ، قدرت بینشی ماورایی دارند.

ما استیو جابز را روی استیج پیروزی می بینیم که به ندرت با اشتباهات و شکست هایش نظر کسی را جلب می کند. هیچ کس در مورد درد ناخوشایند مشکلی که سال ها گریبانگیرش بوده صحبت نمی کند؛ دوران هایی که به نظر می آمد پاسخ سوال ها هرگز پیدا نمی شوند. اما واقعیت این است که برای انجام هر کار مهمی، باید پریشانی خاص آن را بپذیرید. اگر پاسخ ها آسان به دست آیند، مشخص است که قبلا فرد دیگری برای کشف آنها تلاش کرده است.

سرمایه گذاران می خواهند همه چیز پیش بینی پذیر باشد. مدیران به دنبال نتایج هستند. اما نوآوران بزرگ یاد می گیرند که به محدودیت ها عادت کنند، دائما در سردرگمی زندگی کنند و به دنبال تضمینی برای موفقیت حتمی نباشند. این خصوصیتی است که آنها را به جلو سوق می دهد.