چطور یک رهبر تجاری بهتر باشیم؟

در هنر ژاپنی، رسمی باستانی به نام کینتسوگی (Kintsugi) وجود دارد. هنگامی که یک ظرف سفالی ارزشمند می شکند، استادکاران آن را با لاک طلا یا نقره مذاب ترمیم می کنند. فلسفه پشت این هنر گرامی داشتن تاریخچه و زخم های ظرف است؛ شکستگی ها نه تنها پنهان نمی شوند، بلکه به عنوان بخشی ارزشمند از هویت آن برجسته و زیبا می شوند. این استعاره دقیق ترین تصویر از ماهیت رهبری تجاری در دنیای امروز است. 

بسیاری از ما رهبری را به چشم یک قله دست نیافتنی یا یک ظرف بی نقص و نشکن می بینیم؛ یک مقصد نهایی که وقتی به آن رسیدیم کار تمام است اما این یک توهم خطرناک است. رهبری تجاری یک فرآیند دائمی شکستن و بازسازی است؛ سفری بی پایان برای یادگیری و تکامل که در آن بزرگ ترین نقاط قوت یک رهبر تجاری نه در تظاهر به بی نقصی که در شجاعت پذیرش ترک ها و تبدیل آنها به رگه های طلا نهفته است. این مقاله نقشه راه کشف چهار فضیلت کلیدی است که این کیمیاگری درونی را ممکن می سازد.

چرا بهترین رهبران تجاری استاد ندانستن هستند؟

در فرهنگ لغت بسیاری از کسب و کارها، کلمه تواضع با ضعف، عدم قاطعیت و خجالت زدگی مترادف شده است. ما در ستایش رهبران کاریزماتیک و همه چیزدانی بزرگ شده ایم که با اعتماد به نفس پولادین مسیر را تعیین می کنند. اما تحقیقات و تجربیات عمیق پرده از حقیقتی عجیب برمی دارند: تواضع نه یک ضعف، که یک ابرقدرت استراتژیک است.

رهبران تجاری متواضع موفقیت را یک امر قطعی نمی دانند. آنها فرضیه های خود را به طور مداوم آزمایش می کنند، در صورت نیاز مسیر خود را بدون ترس از قضاوت شدن اصلاح می کنند و مهمتر از همه فعالانه به دنبال بازخورد از تیم خود هستند. آنها به جای آنکه در مرکز صحنه بایستند، صحنه را برای درخشش دیگران آماده می کنند.

یکی از بهترین نمونه های تاریخی این رویکرد آبراهام لینکلن و استراتژی او در تشکیل کابینه ای از رقبای سرسخت سیاسی اش بود. او به جای احاطه کردن خود با افراد بله قربانگو، قدرتمندترین منتقدانش را به نزدیک ترین حلقه مشاوران خود آورد. 

مطلب مرتبط: چطور رهبر تجاری قوی تری باشیم؟

این انتخاب نه از روی ضعف، که از روی درک عمیق این حقیقت بود که بهترین تصمیم ها از دل چالش و تضارب آرا بیرون می آیند، نه از دل تایید یکپارچه. رهبر متواضع، از قدرت خود برای کنترل دیگران استفاده نمی کند؛ بلکه از آن برای توانمندسازی آنها بهره می گیرد. این رویکرد، فرهنگی از امنیت روانی خلق می کند که در آن، اعضای تیم جرأت پیدا می کنند تا ریسک کنند، ایده های جسورانه مطرح نمایند و حقیقت را، حتی اگر ناخوشایند باشد، بیان کنند.

تله باهوش‎ترین فرد جمع

یک ضرب المثل قدیمی در دنیای کسب و کار می گوید: «اگر باهوش ترین فرد حاضر در اتاق هستید، شما در اتاق اشتباهی قرار دارید». این جمله، جوهره ویژگی دوم رهبری یعنی یادگیری سیری ناپذیر را در خود جای داده است. رهبران قدرتمند می دانند که تخصص آنها تاریخ انقضا دارد و بزرگ ترین تهدید برای آنها، باور به این است که دیگر چیزی برای یادگرفتن باقی نمانده است. آنها به طور عمدی خود را در محیط هایی قرار می دهند که دانش شان به چالش کشیده شود و با افرادی معاشرت می کنند که افق دید وسیع تری نسبت به آنها دارند. آنها دانشجویان ابدی حرفه خود هستند.

شاید هیچ مثالی در دنیای معاصر بهتر از تحول فرهنگی شرکت مایکروسافت تحت رهبری ساتیا نادلا نتواند این موضوع را نشان دهد. او یک فرهنگ همه چیزدان (Know-it-all) را که در آن هر کس باید پاسخ همه سوالات را می دانست، به یک فرهنگ یادگیرنده (Learn-it-all) تبدیل کرد که در آن، کنجکاوی و یادگیری مستمر، ارزشمندترین ویژگی ها هستند. این تغییر فلسفه، به مایکروسافت اجازه داد تا از یک غول در حال افول، به یکی از نوآورترین و ارزشمندترین شرکت های جهان تبدیل شود. 

رهبران تجاری بزرگ کتابخانه خود را بزرگ‎تر از دفتر کارشان می دانند. آنها از پادکست ها، گفت وگو با مربیان و حتی از اشتباهات خودشان به عنوان کلاس درس استفاده می کنند، زیرا می دانند در لحظه ای که فکر کنند به قله رسیده اند، مسیر سقوط‎شان آغاز شده است.

مزیت صبر و شکیبایی

صبر فضیلتی نیست که روی جلد مجلات کسب و کار برود. در دنیایی که با سرعت و نتایج آنی وسواس دارد، صبر اغلب با انفعال یا عدم قاطعیت اشتباه گرفته می شود، اما این یک سوءتفاهم عمیق است. صبر در رهبری به معنای دست روی دست گذاشتن نیست؛ بلکه به معنای داشتن یک دید بلندمدت و درک این است که بهترین نتایج، مانند یک درخت بلوط، به آرامی و با ریشه های عمیق رشد می کنند. 

رهبران تجاری بی صبر، مانند شکارچیانی عمل می کنند که به دنبال یک موفقیت سریع و آنی هستند. آنها با واکنش های هیجانی و تصمیمات شتاب زده، تیم خود را دچار استرس کرده و اغلب راه حل های سطحی و کوتاه مدت را انتخاب می کنند.

در مقابل، رهبران صبور مانند یک کشاورز ماهر عمل می کنند. آنها می دانند که نمی توان با کشیدن جوانه آن را مجبور به رشد سریع تر کرد. در عوض، آنها تمام انرژی خود را صرف آماده سازی خاک، فراهم کردن منابع و محافظت از گیاه در برابر آفات می کنند. 

آنها در شرایط بحرانی، به جای واکنش های عجولانه، با آرامش به حرف ها گوش می دهند، اطلاعات را تحلیل می کنند و با متانت تنش ها را مدیریت می نمایند. این رویکرد استوار اعتمادی عمیق در تیم ایجاد می کند. یکی از نمادهای این تفکر برند پوشاک پاتاگونیا است. فلسفه مدیریتی که به کارمندان اجازه می دهد در میانه روز کاری برای موج سواری بروند، یک نمونه کلاسیک از صبر استراتژیک است. این اعتماد به فرآیند و تمرکز بر نتیجه بلندمدت، فرهنگی از مسئولیت پذیری و خلاقیت ساخته که کمتر شرکتی قادر به تقلید آن است.

خودآگاهی استراتژیک 

اگر رهبری یک ساختمان باشد، خودآگاهی فونداسیون نامرئی اما حیاتی آن است. براساس تحقیقات دانشکده کسب و کار هاروارد، تیم هایی که توسط رهبران با خودآگاهی پایین مدیریت می شوند تصمیمات ضعیف تری می گیرند، در هماهنگی با یکدیگر دچار مشکل هستند و به طور مداوم با تعارضات داخلی دست و پنجه نرم می کنند. خودآگاهی، سنگ بنای هوش هیجانی است. این توانایی، به رهبران اجازه می دهد تا تصویر بزرگ تر را ببینند، احساسات خود را در شرایط پرفشار مدیریت کنند و مهمتر از همه، با اعضای تیم خود همدلی نمایند.

مطلب مرتبط: چطور رهبر تجاری چابکی باشیم؟

در پایان، آزمون واقعی رهبری در روزهای آرام و آفتابی رخ نمی دهد. رهبری شما زمانی اثبات می شود که صبرتان به چالش کشیده شده، تواضع تان زیر سوال رفته و خودآگاهی تان تنها مرز میان تشدید یک بحران یا الهام بخشیدن به یک راه حل خلاقانه است. این چهار فضیلت، ابزارهایی جداگانه در یک جعبه ابزار نیستند؛ آنها بخش های درهم تنیده یک فلسفه هستند. تواضع به شما اجازه یادگیری می دهد. یادگیری نیازمند صبر است و خودآگاهی، قطب نمایی است که به شما کمک می کند در این سفر بی پایان، مسیر خود را گم نکنید. بهترین رهبران با قله ای که فتح کرده اند تعریف نمی شوند، بلکه با اشتیاق بی وقفه شان برای برداشتن قدم بعدی در این مسیر بی پایان، شناخته می شوند.

منابع:

https://www.inc.com

https://www.gallup.com