برنامه ریاضت ملی تنها راه نجات ایران از بحران آب است

بحران آب مدت‌ها است پشت دروازه شهرهای مختلف ایستاده است. از جنوب تا شمال، شرق تا غرب، همه شهرهای ایران کمابیش طعم تلخ کم‌آبی را می‌چشند و هر لحظه بر عمق این بحران افزوده می‌شود. چشمه‌های جوشان، دریاچه‌ها و رودهای خروشان سرزمین‌مان یک به یک می‌خشکد و زمین‌های ترک خورده و قایق‌های به گل نشسته، تصویرهای دردناکی است که از آن باقی می‌ماند. پرسشی که اکنون ذهن بسیاری از دوستداران طبیعت و محیط‌زیست ایران را مشغول کرده این است که این بحران تا کجا ادامه خواهد یافت و در صورتی که برای مهار آن چاره‌اندیشی نشود، ایران در آینده چه سرنوشتی پیدا خواهد کرد؟

ناصر کرمی، اقلیم‌شناس و استاد دانشگاه «برگن» نروژ در گفت‌و‌گوی تفصیلی با ایرنا بحران آبی ایران را بسیار جدی و فراتر از حد انتظار و تنها راه برون‌رفت را یک برنامه سختگیرانه ریاضت ملی دانست. به گفته کرمی، برای کنترل این بحران، دولت باید یک برنامه ریاضت ملی تدوین کند و صادقانه از مردم بخواهد در راه اجرایی کردن آن همکاری‌های لازم را داشته باشند. او همچنین با تاکید بر اینکه الگوهای نادرست کشاورزی تاثیر بزرگی بر هدررفت آب دارد و اصلاح این الگوها نیازمند هزینه‌ای بسیار بالا است، توافق هسته‌ای و آزادی دارایی‌های مسدود شده ایران و همچنین توسعه اقتصادی حاصل از جذب سرمایه‌گذاری خارجی را یکی از راه‌های تاثیرگذار در مهار خشکسالی عنوان کرد.

وی در بخشی از سخنانش عنوان کرد: «هم‌اکنون هزاران روستا در ایران با تانکر آب‌رسانی می‌شود. وقتی آب خوردنشان با تانکر می‌آید به این معنی است که معیشت آنها یعنی کشاورزی و دامداری اگر هم تاکنون متوقف نشده به‌زودی متوقف خواهد شد. اگر نفت نبود این روستاها چه سرنوشت متفاوتی با سومالی و سودان داشتند و نفت تا کجا می‌تواند جلوی سومالیزه شدن آنها را بگیرد؟»

کرمی ادامه داد: «باید قبول کنیم توپ در زمین مردم نیست. آب شرب بین 2 تا 4درصد کل مصرف آب در ایران را در بر می‌گیرد که حدود 30‌درصد از این مقدار نیز تحت تاثیر پوسیدگی سیستم آب‌رسانی شهری هدر می‌رود. در بهترین شرایط و با صرفه جویانه‌ترین رفتار، همیاری شهروندان حداکثر می‌تواند یک درصد در بحران آب ایران موثر باشد. البته آب شرب محصولی گران و کمیاب است و باید شهروندان تشویق به صرفه‌جویی در مصرف آن شوند، ولی بحران آب در طبیعت و در کشتزارها رخ می‌دهد نه در شهرها.»