عیسی کلانتری، مشاور معاون اول رئیس جمهوری / فقط ۱۰ سال وقت داریم مانع جنگ گسترده آب در ایران شویم

«منابع آب ایران» اکنون به اندازه ای شکننده شده است که به گمان کارشناسان ورزیده ای که در این باره مطالعه و تجربه دارند با جرات می توان گفت تمدن ایرانی در گرو حفظ این منابع است. عیسی کلانتری، وزیر اسبق کشاورزی ایران و مشاور معاون اول رئیس جمهوری فعلی در امور آب در طرح این موضوع پیشتاز و شجاعانه عمل کرده است.

به گزارش ساعت 24، وی معتقد است که ادامه این روند در بهره برداری از منابع آب و سرمایه گذاری ناکافی برای حفظ آن می تواند یکی از بدترین حادثه های تاریخ را از ۱۰ سال به بعد بر تاریخ این سرزمین تحمیل کند و جنگ آب سراسر این مرز و بوم را فرا  گیرد و مردم استان های گوناگون را به جان هم بیندازد. این صریح ترین اظهارنظر درباره پیامدهای دهشتناک یک مقام مسئول و یک ایرانی دلسوز و رئیس یک نهاد مدنی نیرومند است که بر زبان می آید و به نظر می رسد باید آن را جدی گرفت.

کلانتری می گوید: اشتباهات سیاسی و سیاست های اشتباه اقتصادی را می توان جبران کرد (با تغییر مسئولان) ولی سیاست های اشتباه آبی دیگر قابل جبران نیست. چنانچه سیاست های موجود ادامه یابد، ظرف ۱۰ سال آینده بحران های غیرقابل تصور و عظیمی در کشور پدید خواهد آمد که پیوستگی و یکپارچگی کشور را تهدید خواهد کرد.

وی می گوید: اکنون وضعیت ما به گونه ای است که پیوستگی بهره وری و استحصال از منابع آب گسسته است. سیاست های اعمال شده پس از سال ۱۳۷۵، اساساً قابل قبول نیست. همه دنیا توسعه پایدار را پذیرفته اند غیر از ما! آب در همه دنیا ماده ای طبیعی و تجدیدپذیر تلقی می شود ولی در اینجا ما آب را تجدیدناپذیر کرده ایم و این جز با تجاوز روزمره و روزافزون به منابع آبی کشور حاصل نشده است. در سال ۱۳۴۵ منابع آب تجدیدپذیر ما ۱۳۲ میلیارد مترمکعب بود ولی الان این رقم به ۸۸ میلیارد مترمکعب رسیده است. وزارت نیرو هنوز بیلان منفی آب های زیرزمینی را ۶میلیارد مترمکعب اعلام می کند ولی در واقع این بیلان منفی ۱۵ میلیارد مترمکعب است. آنان طوری رفتار می کنند که گویا همه چیز روبه راه است.

کلانتری درمورد راهکار مقابله با بحران آب معتقد است که برترین اولویت توقف ۳۵ تا ۴۰ درصد میزان استحصال آب است و به هر قیمتی که شده باید این اقدام صورت بگیرد. بعد از آن سرمایه گذاری، جلب سرمایه گذاری خارجی، افزایش بهره وری، استفاده از آب مجازی، افزایش سهم صنعت و کاهش سهم کشاورزی است. به این ترتیب کشاورزی اولویت آخر می یابد ولی با بالاترین بهره وری. دولت باید بپذیرد مثلاً اگر احیای دریاچه ارومیه را می خواهیم، باید مصرف آب درصدی از کشاورزان کاهش یابد، چاره ای جز این نیست. در احیای دریاچه و احیای زمین های ایران و منابع آب های زیرزمینی، طبیعتا عده ای متضرر می شوند.