نام ایستگاه های مترو، منبع جدید درآمد برای شهرداری ها

به نظر می رسد شهرداری های دنیا راهی جدید برای پر کردن خزانه های خود و جبران کسری های بودجه پیدا کرده اند. اجاره دادن نام ایستگاه های مترو به نام های تجاری، ایده ای نو در امر بازاریابی است؛ ایده ای که به عنوان یک استراتژی و با همکاری شرکت های حمل و نقل و شهرداری ها و شرکت های تجاری در شهر های بزرگ اجرا می شود.

نام ایستگاه های مترو از این پس به جای نام یک میدان، محله یا خیابان معروف به نام شرکت های بزرگی مثل گوگل، فیس بوک یا یاهو شناخته می شود تا درآمد شرکت های حمل و نقل را از طریق تبلیغات افزایش دهد.

علاوه بر اجاره فضا هایی برای خرده فروشی و تجارت در مترو به منظور تامین هزینه های تعمیر و نگهداری ایستگاه های مترو، اجاره دادن نام آنها به برند های معروف برای مدتی مشخص هم ایده ای نو است. ریودوژانیرو  یکی از شهر های پیشتاز در اجاره دادن نام ایستگاه های متروی خود در دنیا بود.

شیکاگو، هوستون، لندن، موترآل،  کوالالامپور، هند، بمبئی، نیویورک و فیلادلفیا از جمله شهر هایی در دنیا هستند که این ایده را در ایستگاه های متروی خود پیاده کرده اند. روندی اقتصادی و اجتماعی که با بهره مندی از ظرفیت بالقوه حمل و نقل عمومی و زیرساخت های آن، در سراسر دنیا بسیار بحث برانگیز بوده است.

ایستگاه های مترویی که با نام شرکت ها خوانده می شوند

شهرداری لس آنجلس به شرکت های لس آنجلسی اجازه می دهد نام شرکت  خود را روی ایستگاه های مترو بگذارند. ایستگاه های متروی شهر لس آنجلس به فرانکلین روزولت یا کریستین دیور تغییر نام می دهند. این تصمیم شهر های بزرگ دنیاست که ایستگاه های مترو، نام های تجاری داشته باشند. لس آنجلس، یکی از همان شهر های بزرگ است که از این استراتژی  بازاریابی بهره می برد.

نام های تجاری طبق قرارداد هایی در مدت زمان مشخص، نام خود را روی ایستگاه های مترو می گذارند و فقط نام های تجاری شرکت های نوشیدنی های الکلی، دخانیات و از این دست محصولات از این قانون مستثنی می شوند. درآمدی که از قرارداد  این شرکت ها به شرکت بهره برداری خطوط مترو می رسد، صرف بهبود وضعیت و حمل و نقل و زیرساخت های آن می شود. در واقع این استراتژی یک راهبرد بازاریابی جدید برای شهر های بزرگ دنیاست که نام ایستگاه های مترو را به شرکت ها برای مدت محدودی اجاره می دهند.

پیش از لس آنجلس، در شهر نیویورک آمریکا نیز شاهد این نوع مارکتینگ بوده ایم. یک ایستگاه مترو در شهر نیویورک در سال 2009 یک قرارداد 20 ساله با یک موسسه بانکی امضا کرده که طی آن نام ایستگاه به نام این بانک تغییر کرده است. مشابه این امر در فیلادلفیا هم رخ داده است. نام یک ایستگاه مترو در این ایالت، به مدت پنج سال و با مبلغی معادل 3 میلیون دلار به نام یک شرکت مخابراتی بزرگ تغییر یافت.

اروپا نیز از این استراتژی بازاریابی در امان نبوده است. در لندن یک ایستگاه مترو به نام یک شرکت تولید کننده نوشیدنی  اجاره داده شده است. یک سیستم حمل و نقل با دوچرخه در لندن نیز به طور کامل به نام یک برند شناخته می شود. حتی در شهر مادرید اسپانیا، یک ایستگاه متروی معروف تا همین ما مه  گذشته به مدت سه سال به نام ایستگاه وودافون شناخته می شد. شرکت وودافون بابت این تبلیغ، 3 میلیون یورو به دولت اسپانیا پرداخت کرد.

خارج از اروپا، در دوبی هم به عنوان یکی از شهر های استراتژیک امروزی شاهد وقوع این پدیده هستیم. اما در شهر دوبی این ایده با یک سری معیار های خاص پیاده شده است.

به گفته رئیس شبکه حمل و نقل دوبی، نام ایستگاه های مترو در این شهر به هر برند و شرکتی اجاره داده نمی شود و باید این شرکت ها با ارزش ها و فرهنگ این شهر مطابقت داشته باشند. به عنوان مثال هیچ وقت در این شهر ایستگاه متروی «مالبورو» وجود نخواهد داشت.