معادله جدید بهره وری: استراحت یعنی سرمایه گذاری استراتژیک!

یک مدیر مالی ارشد را در نظر بگیرید که مسئولیت مدیریت سبد دارایی های یک شرکت بزرگ را برعهده دارد. او با وسواسی دقیق عملکرد هر دارایی را زیر نظر می گیرد. او می داند که کدام سرورهای کامپیوتری نیاز به ارتقا دارند، کدام ماشین آلات کارخانه باید برای بازبینی متوقف شوند و کدام سرمایه گذاری ها در حال از دست دادن بازدهی خود هستند. 

این علم مدیریت دارایی است: یک فرآیند هوشمندانه از سرمایه گذاری، نگهداری و استراحت دادن به منابع برای به حداکثر رساندن بازدهی بلندمدت. اما در این سبد دارایی یک طبقه از دارایی ها وجود دارد که از تمام موارد دیگر ارزشمندتر، پیچیده تر و قدرتمندتر است و با این حال ما با آن به شکلی حیرت آور غیرعلمی و بی رحمانه رفتار می کنیم: سرمایه انسانی؛ مجموعه ذهن های خلاق، تحلیلگر و تصمیم گیری که موتور واقعی هر کسب و کاری هستند.

ما به طرز متناقضی این ارزشمندترین دارایی خود را تحت یک استراتژی استهلاک تا سر حد نابودی مدیریت می کنیم. ما آن را مجبور به کار کردن بی وقفه می کنیم، از بازبینی و نگهداری آن غافلیم و هرگونه زمان استراحت را نه به عنوان یک سرمایه گذاری ضروری برای بازیابی، بلکه به عنوان یک هزینه غیرضروری و نشانه ای از ضعف تلقی می نماییم. 

این یک شکست بنیادین در تفکر استراتژیک است. استراحت در دنیای کار مدرن یک تجمل یا یک فرار از مسئولیت نیست؛ بلکه یک جزء حیاتی در چرخه عملکرد بهینه است. این همان فرآیند نگهداری پیشگیرانه ای است که تضمین می کند ارزشمندترین دارایی ما (یعنی توانایی شناختی تیم مان) نه تنها دچار فرسودگی نشود، بلکه هر روز با قدرتی بیشتر و بازدهی بالاتر به میدان بازگردد. سازمان هایی که این فیزیک جدید بهره وری را درک می کنند، در حال ساختن یک مزیت رقابتی پایدار هستند که با هیچ سرمایه ای قابل خریداری نیست.

کارخانه شناختی: واکاوی عملکرد مغز در هنگام استراحت

یکی از بزرگ ترین سوءتفاهم ها در مورد مغز انسان این است که آن را به یک کامپیوتر تشبیه می کنیم، اما مغز یک ماشین بیولوژیک است که عملکرد آن بیشتر شبیه به یک عضله است تا یک پردازنده. 

همانطور که یک عضله برای قوی تر شدن نیازمند پارگی های ریز و سپس دوره بازیابی است، مغز نیز برای به اوج رسیدن، نیازمند چرخه های متناوب از تمرکز شدید و استراحت عمیق است. در زمان استراحت مغز ما بیکار نیست؛ بلکه در حال انجام برخی از حیاتی ترین وظایف پردازشی خود است. اولین فرآیند تثبیت حافظه است. 

اطلاعات و یادگیری های جدیدی که در طول روز به دست آورده ایم، در زمان استراحت از حافظه کوتاه مدت به حافظه بلندمدت منتقل شده، دسته بندی می شوند و با دانش قبلی ما ادغام می گردند. این مانند آن است که یک کتابدار، در طول شب، تمام کتاب های جدید را در قفسه های صحیح قرار می دهد تا فردا به راحتی قابل دسترس باشند.

دومین فرآیند حیاتی مبارزه با خستگی تصمیم گیری است. توانایی ما برای گرفتن تصمیم های باکیفیت و منطقی، یک منبع محدود است که در طول روز و با هر تصمیم جدید، به تدریج تخلیه می شود. یک رهبر که ساعت ها بدون وقفه در جلسات شرکت کرده، در پایان روز به نقطه ای می رسد که دیگر توانایی تحلیل پیچیده و تفکر استراتژیک را ندارد و به سمت تصمیم های ساده تر، تکانشی تر و پرریسک تر سوق داده می شود.

 شرکت های داده محور مانند گوگل، ارزش این استراحت های شناختی را به خوبی درک کرده اند. آنها می دانند که یک مهندس خسته، کد پر از باگ می نویسد و یک مدیر محصول فرسوده، نقشه راه ضعیفی را طراحی می کند. استراحت، یک ابزار مدیریت ریسک است که از سازمان در برابر خطاهای پرهزینه ناشی از خستگی شناختی، محافظت می کند.

مطلب مرتبط: چرا استراحت نوعی بهره وری است؟

کوره نامرئی خلاقیت: تولد بهترین ایده ها در زمان استراحت

تقریبا هر فرد خلاقی این تجربه را داشته است: ساعت ها بر روی یک مشکل پیچیده تمرکز کرده و به هیچ نتیجه ای نرسیده اید. سپس زمانی که از آن دست کشیده و در حال انجام یک کار کاملا غیرمرتبط (مانند پیاده روی یا دوش گرفتن) هستید، ناگهان راه حل درخشان در ذهن شما جرقه می زند. 

این یک اتفاق تصادفی نیست؛ این یک فرآیند عصب شناختی کاملا مشخص به نام دوره نهفتگی یا است. وقتی ما به صورت فعال بر روی یک مشکل تمرکز می کنیم، بخش تحلیلی مغز ما در حال کار است اما وقتی استراحت می کنیم، مغز وارد حالتی به نام شبکه حالت پیشفرض (Default Mode Network) می شود. 

در این حالت، بخش های مختلف مغز که معمولا با یکدیگر صحبت نمی کنند، شروع به برقراری ارتباطات جدید و غیرمنتظره می کنند. این، همان فرآیندی است که به پیوندهای خلاقانه و دیدن راه حل های نوآورانه منجر می شود.

فرهنگ خلاقیت در استودیوهای انیمیشن سازی مانند پیکسار یا دیزنی بر پایه درک عمیق این اصل ساخته شده است. آنها می دانند که نمی توان خلاقیت را با فشار و اضافه کاری از ذهن هنرمندان استخراج کرد. 

در عوض، آنها محیط هایی را می سازند که پر از فضاهایی برای استراحت، بازی و تعاملات غیررسمی است. این فضاها، به مغز اجازه می دهند تا از حالت تمرکز خارج شده و وارد حالت خلاقیت شود. یک رهبر هوشمند، به جای آنکه از تیم خود بخواهد «خلاقانه تر فکر کنند»، شرایطی را فراهم می کند که در آن، ذهن آنها به صورت طبیعی به سمت خلاقیت کشیده شود. استراحت، دیگر دشمن بهره وری نیست؛ بلکه کاتالیزور ضروری برای نوآوری است.

مدیریت تاب آوری: رهبر تجاری به مثابه ناظر

فرهنگ یک سازمان پژواکی از رفتار و باورهای رهبران آن است. رهبری که دائما در حال کار است، ایمیل های نیمه شب ارسال می کند و از تعطیلات خود به عنوان یک فرصت برای جبران عقب ماندگی ها استفاده می کند، یک پیام قدرتمند اما سمی را به کل سازمان ارسال می کند: «در اینجا فرسودگی یک مدال افتخار است».

این فرهنگ قهرمان سازی از خستگی ممکن است در کوتاه مدت نتایج هیجان انگیزی به همراه داشته باشد، اما در بلندمدت، یک دستورالعمل برای فرسودگی شغلی کاهش کیفیت و از دست دادن بهترین استعدادهاست. هیچ ورزشکار المپیکی بدون دوره های استراحت و ریکاوری برنامه ریزی شده، قادر به رقابت در بالاترین سطح نیست. همین اصل، در مورد ورزشکاران ذهنی در دنیای کسب و کار نیز صادق است.

یک رهبر بزرگ نقش خود را از یک ناظر که ساعت های کاری را می شمارد، به یک باغبان تغییر می دهد که مسئولیت اصلی اش مدیریت و پرورش انرژی تیم است. او استراحت را نه تنها تشویق، بلکه با نمونه شخصی خود عادی ساز» می کند. 

وقتی رهبر در زمان تعطیلات واقعا از کار جدا می شود، به تیم خود این مجوز را می دهد که آنها نیز همین کار را انجام دهند. ساتیا نادلا با تغییر فرهنگ مایکروسافت به سمت همدلی و سلامت روانی، دقیقا در حال ساختن چنین اکولوژی پایداری است. او می داند که یک تیم که به خوبی استراحت کرده باشد، یک تیم متمرکزتر، خلاق تر و تاب آورتر در برابر بحران ها خواهد بود. استراحت، دیگر یک انتخاب شخصی نیست؛ بلکه یک انضباط سازمانی است.

استراحت هوشمند: بازگشت سرمایه استراتژیک

در نهایت استراحت موثر خود یک مهارت است که باید آموخته و تمرین شود. این صرفا به معنای هیچ کاری نکردن نیست. استراحت هوشمند، نیازمند تنوع و تعمد است. این شامل میکرو استراحت ها در طول روز می شود (مانند تکنیک پومودورو که در آن پس از هر ۲۵ دقیقه کار متمرکز، یک استراحت ۵ دقیقه ای وجود دارد). این شامل «استراحت فعال» می شود (مانند یک پیاده روی کوتاه که به ذهن اجازه می دهد سرگردان شود. و مهمتر از همه، این شامل «استراحت واقعی» می شود) یعنی جدا شدن کامل از کار در تعطیلات، بدون چک کردن مداوم ایمیل.

مطلب مرتبط: استراحت به هر شیوه ای می تواند راندمان شما را افزایش دهد

سازمان های پیشرو در حال درک این موضوع هستند و استراحت را در خود ساختار کار ادغام می کنند. شرکت های فناوری در دره سیلیکون که فضاهایی برای استراحت یا بازی فراهم می کنند، این کار را نه به عنوان یک مزیت لوکس، بلکه به عنوان یک ابزار بهره وری انجام می دهند. آنها می دانند که یک مهندس که پس از یک ساعت کدنویسی پیچیده، 15 دقیقه را صرف یک بازی رومیزی می کند، با ذهنی تازه نفس و آماده برای حل مشکلات به میز کار خود بازخواهد گشت. در نهایت، رهبران و سازمان ها باید این معادله ساده اما قدرتمند را بپذیرند: استراحت، هزینه نیست؛ یک سرمایه گذاری با بازدهی تضمین شده در کیفیت تصمیم گیری، سرعت نوآوری و پایداری بلندمدت است. چالش نهایی برای هر رهبر، این است که از خود بپرسد: آیا دارایی های انسانی من، هر روز در حال استهلاک هستند یا در حال رشد و قوی تر شدن؟ پاسخ به این سوال تفاوت میان یک کسب و کار زوال یابنده و یک امپراتوری ماندگار را مشخص خواهد کرد. پس منتظر چه هستید؟ همین حالا دست به کار شده و اوضاع را به سود خود و برندتان تغییر دهید. شاید حالا زمان ترک باورها و عادت های کهنه رسیده باشد.

منابع:

https://www.inc.com

https://www.intelligententerpriseleaders.com