آی بریج؛ گذر از پل تکنولوژی برای توسعه کارآفرینی

برگزاری سمینارها و همایش‌های کار آفرینی در بسیاری از کشورهای دنیا، امری متداول است. این سمینارها، افزون بر خواص آموزشی فرصتی مناسب برای بستر‌سازی پیشرفت و توسعه در جوامع فراهم می‌کنند. حوزه‌های سنتی و متداول کارآفرینی، اغلب به مشاغلی می‌پردازند که برای عموم مردم شناخته شده هستند و نیاز چندانی به معرفی ندارند. اما این روزها، کارآفرینان برتر تکنولوژی، در حال تثبیت جایگاه خود در بین کارآفرینان سنتی هستند.

کشورهای توسعه‌یافته سال‌هاست برای بخش تکنولوژی اهمیت ویژه‌ای قائل شده‌اند و کارآفرینان این بخش را حمایت می‌کنند، اما کشورهای در حال توسعه یا کمتر توسعه‌یافته به برگزاری سمینارها و کارگاه‌هایی که جنبه‌های اثربخشی تکنولوژی در توسعه را بررسی کنند نیاز دارند. کنفرانس آی بریج، نوعی کنفرانس نوآورانه در حوزه تکنولوژی است که کشور ایران و برخی کشورهای اروپایی و آمریکایی را گرد هم آورده تا به بررسی وضعیت کارآفرینی در حوزه تکنولوژی در ایران بپردازند.

آی بریج از کجا شروع شد؟

نخستین دوره کنفرانس‌ آی بریج در تاریخ 6 سپتامبر 2014 در کالیفرنیا و در دانشگاه برکلی برگزار شد. این رویداد جالب بیش از 700 شرکت‌کننده و هزاران بازدیدکننده اینترنتی داشت و نه‌تنها نگاه ایرانی‌ها، بلکه نگاه بسیاری از اروپایی و آمریکایی‌ها را به سمت خود جلب کرد. اساسی‌ترین هدف اولیه برای شروع این کنفرانس، بررسی چشم‌اندازهای توسعه تکنولوژی در ایران و ظرفیت‌های بخش توسعه فناوری در این کشور بود. اما مهم‌ترین دستاوردهای دوره نخست این کنفرانس، تنها در مسائل مربوط به فناوری خلاصه نمی‌شد. کامران الهیان یکی از فعالان عرصه کارآفرینی تکنولوژیک که ساکن و شاغل در سن‌خوزه آمریکاست، در گفت‌وگو با رادیوی دولتی برلین، یکی از مهم‌ترین دستاوردهای دوره اول این کنفرانس در آمریکا را تغییر نگرش نسبت به آنچه در زمینه توسعه در ایران رخ می‌دهد، دانست.

وی افزود: من سال‌هاست در ایران زندگی نکرده‌ام و بنا بر دوری از محیط ایران، مانند بسیاری دیگر از مردم تفکر غالبی در مورد وضعیت توسعه تکنولوژی در ایران داشتم. حضور در این سمینار تا حد زیادی روی نگرش من تأثیر گذاشت و باعث تغییر زاویه دید من شد، آشنایی با حضور گسترده زنان تحصیلکرده در بخش تکنولوژی، حضور جوانان و نیروهای پر انگیزه در بخش تکنولوژی ایرانی برای من بسیار جالب بود.

سیاسی نبودن یا به عبارت دیگر، جهت سیاسی نداشتن این کنفرانس، موضوع دیگری است که از سوی بسیاری از رسانه‌ها به‌عنوان نقطه قوت این کنفرانس مورد بررسی قرارگرفته است.با وجود تحریم‌هایی که در تاریخ برگزاری دوره نخست این کنفرانس در آمریکا علیه ایران وجود داشت، اما این کنفرانس بی‌توجه به مسائل سیاسی و با رویکردی کاملاً مثبت کار خود را آغاز کرد و با اقتدار به پایان رساند. همین مسئله باعث شد شرکت‌کنندگان بیشتری برای حضور در دوره دوم این کنفرانس ابراز تمایل کنند. کنفرانس نخست در برکلی با کشف چشم‌اندازهای توسعه تکنولوژیک در ایران، کشف استعدادها و پتانسیل‌های توسعه در ایران و بررسی ظرفیت همکاری‌های بین‌الملل پایان یافت اما کنفرانس دوم در برلین کمی گسترده‌تر بود.

کنفرانس‌ آی‌بریج برلین

کنفرانس سه روزه آی‌بریج در برلین در تاریخ چهارم تا ششم ژوئن 2015، نه‌تنها با حضور کارآفرینان ایرانی و همتایان خارجی آنها رونق گرفت، بلکه تعداد روزها و وسعت تبلیغاتش به نسبت دوره نخست ابعاد بزرگ‌تری داشت. سخنرانان شناخته شده‌ای چون دیوید مک کلور، کارآفرین نام آشنای آمریکایی در این مراسم حضور داشتند و جوایزی نیز برای شرکت‌کنندگان برتر در نظر گرفته شده بود. تورهای بازدیدی فناوری، کارگاه‌های آموزشی و برخی دیگر از بخش‌های جنبی این کنفرانس، اهمیت کنفرانس سال‌جاری را نسبت به کنفرانس گذشته دو چندان کرد.

اهمیت این کنفرانس برای ایران

*شاید مهم‌ترین و به عبارتی بارزترین اهمیت این کنفرانس به بخش نگاه بین‌الملل باز گردد. ایران به سبب استعدادهای فراوان، وضعیت بهتر نسبت به سایر کشورهای منطقه و ظرفیت‌های بومی و منطقه‌ای، فرصت خوبی برای توسعه تکنولوژیک داراست.برگزاری چنین کنفرانس‌هایی کمک می‌کند تا کشورهای توسعه‌یافته بدون درنظر گرفتن مسائل سیاسی با دیدی نو به ایران نگاه کرده و حتی از استعدادهای ایرانی حمایت کنند.

*دستاورد دیگر در برگزاری چنین کنفرانس‌هایی، ایجاد فرصت‌های برابر برای کشف شایستگی‌ها و استعدادهایی است که شاید چندان مورد توجه نبوده‌اند، در واقع این نمایشگاه‌ها مانند اهرمی برای بالابردن این استعدادها در سطح بین‌المللی عمل می‌کنند.

*آشنایی سرمایه‌گذاران بین‌المللی با طرح‌های داخلی توسعه تکنولوژی در ایران و ایجاد فرصت برای جذب سرمایه‌های خارجی از دیگر مزایای برگزاری این کنفرانس است. این مسئله وقتی پر اهمیت‌تر است که بدانیم چنین کنفرانس‌هایی نه متعلق به بدنه دولتی، بلکه به شکلی تقریباً مستقل فعالیت می‌کنند.