ناظر من ناظری دیگر دارد!

چندسالی است که هر چند وقت یک‌بار در میان مردم نگرانی‌هایی درباره مسموم بودن بعضی میوه‌ها و صیفی‌جات ایجاد می‌شود. مصرف بیش از حد كودهای شیمیایی و استفاده از فاضلاب منجر به تجمع نیترات، كادمیوم و عناصر سنگین در خاك و ورود این عناصر به چرخه حیات می‌شود كه این امر آلودگی محصولات كشاورزی را به دنبال دارد. انواع آلودگی مواد‌غذایی هم که حرف تازه‌ای نیست!
در این شرایط دیگر علاج واقعه بعد از وقوع است و حل این مشكلات تنها با مدیریت صحیح و مستمر امكان‌پذیر است، اما ناظران وزارت بهداشت صرفا به‌صورت تصادفی برخی از محصولات غذایی فرآوری‌شده را کنترل می‌کنند، وزارت جهاد کشاورزی قرار است به‌عنوان ناظر و متولی حفظ بهداشت تولید بر سر مزارع حضور داشته باشد، سازمان استاندارد تکلیف دارد که معیارها و شاخص‌های اندازه‌گیری آلودگی‌ها را برآورد و اعلام کند، سازمان تحقیقات و آموزش و ترویج کشاورزی می‌بایست آموزش‌های لازم را به کشاورزان ارائه دهد، سازمان حفاظت محیط‌زیست وظیفه پیگیری و بررسی موضوعات زیست محیطی
را دارد.
 راستی در این بازار داغ توزیع مسئولیت‌ها، مسئولان کجایند که ببینند در چند قدمی پایتخت چگونه است که ماهی‌ها در دریاچه مصنوعی فشافویه در فاضلاب غوطه‌ورند، سبزیجات و صیفی‌جات در کنار همین پایتخت با فاضلاب آلوده سیراب
 می‌شوند و...
 هنوز در بحث اینکه چه کسی ناظر است مانده‌ایم. شوربختانه با بروز مشکلاتی در این حوزه که به‌طور مستقیم با سلامت مردم در ارتباط است، مسئولان به جای اینکه ‌درصدد رفع آن برآیند هریک شانه خالی کرده و برای تبرئه خویش توپ را به میدان دیگری پرت می‌کنند و هیچ سازمان و ارگانی جوابگو نیست. ‌ای کاش مسئولان به جای پرت کردن توپ به میدان یکدیگر راهکاری برای نظارت ضعیف در حوزه تولید و کشت محصولات کشاورزی و غذایی ارائه می‌دادند. آیا می‌توان به‌راحتی با سلامت مردم این‌گونه بی‌مسئولیت و بدون توجه برخورد کرد؟! مگر در دنیا برای خوردن مواد خوراکی این‌قدر تردید وجود دارد؟! آیا قانون تکلیف مشخص و معین برای یک وزارتخانه یا ارگان خاص در این زمینه پیش‌بینی نکرده است؟! این‌طور می‌شود که ناظر من ناظری دیگر دارد و هر مسئولی آن را به مسئول دیگر ارجاع می‌دهد!
بحث نظارت به نحوه تولید و کشت محصولات کشاورزی همچنان داغ است. پس از سال‌ها مدیرانِ   ما خوشبختانه جلسات متعددی را تشکیل می‌دهند تا ناظر مسئول را پیدا کنند. ناظری که می‌باید به‌عنوان بخشی از وظایف خود و مسئولیت‌های ذاتی‌اش به موضوع سلامت غذایی و ایمنی محصولات کشاورزی اعم از سبزیجات، میوه‌ها و غیره عمل کند. حال این وظیفه به توپی بدل شده و از این ارگان به سازمان دیگر
شوت می‌شود.
واقعا قانون، تکلیف مشخص و معین برای یک وزارتخانه یا ارگان خاص در این زمینه پیش‌بینی نکرده است؟! از این روست که همواره مردم وظایف و تکالیف ارگان‌ها را به‌صورت صریح و مشخص نمی‌دانند و وقتی صدای اعتراضی بر سر ارگانی بلند شود با جمله «در حیطه وظایف ما نیست» همه چیز فیصله می‌یابد. ما هم هنوز در بحث اینکه چه کسی ناظر است مانده‌ایم. در جلساتی که برای شناخت مسئولان برگزار می‌شود، دوستان تعارف می‌کنند تا دوست دیگر اول وارد اتاق جلسه شود، شاید ترس از آن باشد که در آن اتاق خبرنگارانی هستند و از او خواهند پرسید چرا کار مثمر ثمری نمی‌کنید؟ چرا اقدام عاجلی صورت نمی‌دهید؟! و چراهای دیگر... این‌طور می‌شود که ناظر من ناظر دیگری دارد و هر مسئولی آن را به مسئول دیگر ارجاع می‌دهد.