کجای دنیا مریض شویم؟

سیستم بهداشت و درمان یکی از مهم ترین بخش های هر جامعه است که مستقیم با جان مردم سروکار دارد. کشورهای مختلف از سیستم های گوناگونی برای حمایت از مردم در برابر هزینه های سرسام آور درمان استفاده می کنند.

بهداشت و درمان یکی از پرخرج ترین بخش ها در بودجه ملی یک کشور است، اما چطور می شود پول را به بهترین شکل هزینه کرد؟ کشورهای گوناگون عملکردهای مختلفی از خود نشان داده اند. در گزارش پیش رو سری می زنیم به کشوهای مختلف جهان تا با سازوکار خدمات سیستم بهداشتی و درمانی آنها و نحوه پوشش بیمه در این کشورها بیشتر آشنا شویم. در این فهرست کشوری مثل چین عملکرد چندان خوبی ندارد اما اوضاع برای مردم سوئد خوب است.

ایرلند

تعداد پرستاران در ایرلند نسبت به هر کشور ثروتمند دیگری بیشتر است، اما در دیگر معیارها آمار و ارقامی متوسط و معمول دارد. ایرلندی ها کارتی به نام GP دارند. آنها با استفاده از این کارت می توانند رایگان نزد پزشک خانوادگی خود معاینه شوند. گرفتن این کارت البته برای آنها بین 40 تا 60 یورو هزینه دارد. دولت ایرلند در سال 2015 خدمات بهداشتی درمانی برای کودکان زیر شش سال را رایگان کرد.

در ایرلند طرح پرداخت برای داروها اجرا می شود که در چارچوب آن هر نفر به طورمتوسط در ماه 144 پوند برای تهیه داروی نسخه هایش هزینه می کند.

کسانی که کارت پزشکی دارند برای انجام امور پزشکی شان پولی پرداخت نمی کنند، اما برای هر بخش باید 52 پوند پرداخت کنند که ماهی به ازای هر نفر/خانواده 25 پوند می شود. هزینه یک شب بستری شدن در یک بیمارستان دولتی در ایرلند دست کم 75 پوند است و اگر بیمار 12 ماه سال میهمان بیمارستان باشد، این هزینه حداکثر 750 پوند خواهد شد.

تا پایان سپتامبر سال گذشته یعنی درست یک سال پیش، 46 درصد جمعیت ایرلند بیمه خدمات درمانی شدند. این یعنی این افراد بیمارانی خصوصی هستند چه در بیمارستان خصوصی و چه دولتی می توانند خدمات بیمارستان خصوصی را دریافت کنند. بیمه ندارها اما بیماران عمومی هستند که چه در بیمارستان خصوصی و چه دولتی خدمات بیماران عمومی را می گیرند.

سوئد

سوئد یکی از کشورهای ممتاز از نظر سیستم بهداشت و سلامت است. تعداد پزشکان در این کشور زیاد است، بالاتر از استانداردها برای بخش بهداشت و سلامت هزینه می شود و مردم برای نسخه های خود مبلغ بالایی پرداخت نمی کنند.

سوئدی ها آرزوی شان این است که پزشکی پیدا کنند که هزینه هایش با جیب شان بخواند.معمولا بین 100 تا 200 کرون سوئد  (8 تا 16 یورو) خرج هر بزرگسال در مراجعه به پزشک است. کودکان سوئدی تنها در صورتی پول می دهند که به اتاق  مراقبت های ویژه بروند.هزینه مراقبت های ویژه 20 کرون است. ویزیت پزشک متخصص و مراقبت های ویژه هریک 400 کرون است.

بستری شدن در بیمارستان در این کشور روزی 100 کرون هزینه دارد. هزینه کلینیک ها و بیمارستان های خصوصی و دولتی زمانی که خصوصی ها به سیستم بهداشت و درمان عمومی وصل باشند، معمولاً یکسان است. اکثر بیمارستان های خصوصی سوئد در این سیستم هستند. در 12 ماه سال محدوده مشخصی برای هزینه های درمانی وجود دارد، این هزینه در اکثر مناطق 1100 کرون است، اما مردم برخی مناطق 900 کرون می پردازند.

به نسخه های پزشکی در سوئد یارانه تعلق می گیرد و هیچکس بیشتر از 2200 کرون در سال برای دارو پول نمی دهد. تنها حدود 600 هزار سوئدی بیمه درمانی خصوصی دارند که معمولا کارفرماها هزینه آن را پرداخت می کنند. دارندگان بیمه خصوصی می توانند با نگرانی کمتری به پزشک مراجعه کنند و با سرعت بالاتر کارهای درمانی خود را انجام دهند.

چین

چینی ها تقریبا در تمام معیارهای حوزه بهداشت و درمان ضعیف هستند، مگر رشد بودجه ای که در سال های اخیر برای بهداشت عمومی صرف کرده اند.

صدها میلیون شهروند چینی پس از اصلاحات اقتصادی که حزب کمونیست در اواخر دهه 1970 میلادی در این کشور به وجود آورد، حق استفاده رایگان از خدمات بهداشتی عمومی را از دست دادند.

هزینه مشاوره بیمارستان هنوز در چین کم است. برای کسانی که کارت «بیمه اجتماعی» دارند، هزینه سفر به پکن به ازای هر نفر تنها 2 یوان برابر با 0,2 پوند انگلیس است، اما معمولا هزینه های گزاف پزشکی و درمانی در چین برای نابود کردن یک خانواده کفایت می کند.

مقامات دولتی چین می گویند، امیدوارند تا سال 2020 خدمات بهداشتی و درمانی مقرون به صرفه برای شهروندان چینی فراهم کنند و ادعا می کنند که 95 درصد جمعیت چین اکنون تحت پوشش بیمه درمانی هستند، اما در واقعیت حتی کسانی که بیمه دارند، در تأمین هزینه های درمانی درمی مانند.

پزشکان کم درآمد با نوشتن نسخه های غیرضروری هزینه های بیجا به مردم تحمیل می کنند و مردم برای حتی یک بار اورژانس خبر کردن باید چند صد یوان بپردازند.

نارضایتی چینی ها از وضع خدمات بهداشتی باعث افزایش حملات لفظی و فیزیکی شده و حتی تا قتل پزشکان در سال های اخیر هم پیش رفته است.

روسیه

روس ها تعداد پزشکان نسبتا بالایی دارند، اما برای خدمات بهداشتی و درمانی کمتر هزینه می کنند و طبیعا این کم هزینه کردن نتیجه چندان خوبی برای روس ها ندارد.

خدمات بهداشتی و درمانی در روسیه روی کاغذ کاملا رایگان است. در عمل اما، سیستم پیچیده بیمه درمانی اجباری به علاوه حقوق کم پزشکان و پرستاران خدمات بهداشتی و درمانی را در این کشور ضعیف کرده است. در روسیه اگر پول های زیرمیزی نباشد، دستیابی به سطحی معقول و منطقی از مراقبت خارج از کلینیک های خصوصی تقریبا غیرممکن است.

در مسکو کلینیک های خصوصی و کارآمد زیادی وجود دارد، اما در مناطق دیگر از زیرساخت های قدیمی و شیوه های پزشکی منسوخ استفاده می شود. دارو اما به میزان کافی در دسترس مردم هست و بسیاری از داروهایی که تنها در بریتانیا پیدا می شود، روی کانتر داروخانه های روسی هم دیده می شوند. روس ها گرایش زیادی به تجویز دارو نشان می دهند و همین نشان می دهد که بابت درمان هزینه های بالا می پردازند.

مراقبت های ویژه هم روی کاغذ رایگان است، اما آمبولانس های خصوصی اغلب زودتر از دولتی ها بالای سر بیمار حاضر شده و پول بسیار بیشتری هم طلب می کنند. بخش بزرگی از قشر متوسط روسیه بیمه درمانی خصوصی دارند یا به عبارت ساده تر پولی نزد کلینیک های خصوصی می گذارند تا در مواقع لزوم بتوانند از خدمات درمانی آنجا استفاده کنند.

آلمان

در آلمان در سیستم بهداشت و درمان که قدمت آن به برنامه بیمه تامین اجتماعی دهه 1880 برمی گردد، تمامی شهروندان باید بیمه سلامت داشته باشند.

حدود 85 درصد جمعیت این کشور بیمه دارند. بیمه شدن در آلمان از طریق عضویت در یکی از 124 مؤسسه غیرانتفاعی بیمه کننده امکان پذیر است. عضویت در این موسسات بیمه گر حدود 15 درصد از حقوق ماهانه افراد را شامل می شود که کارفرمایان آن را پرداخت می کنند.

کسانی که بیش از 4 هزار و 350 یورو در ماه درآمد دارند، می توانند بیمه خصوصی داشته باشند؛ گزینه ای که اغلب موردتوجه دارندگان کار آزاد است. عضویت در این موسسات غیرانتفاعی و بیمه شدن از سوی آنها خدمات پزشک خانواده، برخی پزشکان متخصص و خدمات اولیه دندانپزشکی را پوشش می دهد.

اگر آلمانی ها نیاز به خدمات درمانی پیدا کنند با استفاده از بیمه درمانی عمومی می توانند از روزانه 10 یورویی که اعتبار دارند، استفاده کنند. این نوع بیمه البته پزشکان بخش خصوصی، اتاق خصوصی، درمان های هومیوپاتی یا خدمات دندانپزشکی پیشرفته تر را شامل نمی شود. بیماران 10 درصد هزینه دارو را می دهند که حداقل آن 5 یورو و حداکثر آن 10 یورو به ازای هر دارو در هر نسخه است.

از سال 2013 آلمان ها دیگر مجبور نیستند برای مشاوره های پزشکی هزینه 10 یورویی آن را پرداخت کنند. آنها همچنین الان می توانند به جای آنکه منتظر ارجاع از طرف پزشک خانواده باشند، خودشان مستقیم به متخصص مراجعه کنند.