«وحشی» و روایت قصه آدم های ناچار!

داود در سریال «وحشی» هومن سیدی نسخه ای از مردمی است که «ناچار» شده اند؛ آنهم در بستر جامعه ای جبرزده.

پریشانی داود اشرف در قسمت دوم «وحشی»، برای من به نوعی یادآور علی خوشدستِ «تنگنا» ساخته امیر نادری بود؛ گرچه علی خوشدست یک ضدقهرمان برآمده از احساسات موج نوی سینمای ایران بود و داود اشرف احتمالا در ادامه قرار است یک شر مطلق شود، اما اینجا صحبت از ناچاری ست. وضعیتی که ناگهان بر فرد نازل می شود و چاره ای برایش نیست، حالا شاید داود همان نسخه امروزی علی خوشدست باشد زیرا آن سال ها معصومیت بیشتری بود و این سال ها «آدم ناچار» را شرارت صدا خواهد کرد! صحبت از سال ها و آدم هاست. جبر زمانه و دست تقدیر.

ماهی از پاشوره بیرون افتاده

روند تدریجی هیولا شدن داود با کاشت های درست و دقیق در فیلمنامه، فعلا از «وحشی» یک سریال متفاوت ساخته است. حداقل تا اینجای کار و در قیاس با دیگر آثار عرضه شده در نمایش خانگی، فیلمنامه «وحشی» روی نمودار، بیشتر از هر سریال دیگری در این روزها مطابق با آموزه های کلاسیک فیلمنامه نویسی است. از آفاتی چون تحول ناگهانی شخصیت و مدد گرفتن از اتفاقات بدون منطق برای جلو رفتن داستان کمک گرفته نشده و مهم تر این که داستان جلو می رود و درجا نمی زند!

دیگه هیچ کس دلم و نمی بره

در اجرا هم «وحشی» چیز متفاوتی از آب درآمده است. دو بچه کشته شده اند، این اتفاق چقدر قابلیت افتادن به دام سانتی مانتالیسم دارد؟ خیلی. در «وحشی» اما چه اتفاقی افتاده است؟ موزیک سوزناک، اسلوموشن؟ نه! کارگردان در اجرا تمام این صحنه هایی را که قابلیت نوحه سرایی دارد در مینی مال ترین شکل ممکن اجرا می کند. هدف فیلمساز باج دادن به مخاطب نیست، او داستان را تعریف می کند بدون سس اضافه! احساسات کاذب قرار نیست ذهن بیننده را انباشته کند، اینجاست که تمایز ایجاد می شود.

نکنه تو گله بره هامون، گذر گرگ بیابون افتاده

جغرافیای داستان «وحشی»، جایی در حاشیه جنوبی تهران است و اصلا کاش مختصات دقیق تری داشته باشیم که داستان دقیقا در کجا رخ داده است. آخرین سریالی که به مخاطبش لوکیشن دقیق داد، ضرر نکرد و بازی را برد؛ «در انتهای شب» ساخته آیدا پناهنده. اینجا هم اگر دقیق تر بدانیم آدم هایمان ساکن کجا هستند، میزان باورپذیری روایت البته که بیشتر خواهد شد و بعدتر می توانیم حتی «وحشی» را با لوکیشن به خاطر بیاوریم.

اگر در انتهای شب را ندیده اید همین الان سراغش بروید

تو دلم فریاد و فریادرسی نیست

موقعیت ملموس داود در سریال «وحشی» یک فرصت ناب برای ری برندینگ جواد عزتی ست و شاید وقتش شده که آن تصویر مقوایی که کاراکتر مالک «زخم کاری» از او ساخت را از ذهن پاک کنیم. اگر آنجا اساسا موقعیت هلدینگ ریزآبادی ها یک موقعیت دور از ذهن و کمی نمایشی است، اینجا فقر و ناچاری گرداننده است و اتفاقا هولناکی ماجرا این است که خیلی ها می توانند داود باشند. ریزه کاری های کاراکتر باهوشی که جواد عزتی آن را اجرا کرده، می تواند یک اتفاق باشد. باید منتظر ادامه ماجرا باشیم، فعلا که دستپخت هومن سیدی وسوسه برانگیز نشان می دهد.

ایمان عبدلی

تماشای سریال وحشی