قطب نمای رهبری تجاری: تفاوت رهبران تجاری با مدیران معمولی!

در دنیای کسب و کار ما اغلب کلمات مدیر و رهبر را به جای یکدیگر به کار می بریم، غافل از اینکه شکافی عمیق و معنادار میان این دو مفهوم وجود دارد. مدیر یک نقش است؛ مجموعه ای از وظایف برای حفظ نظم، مدیریت منابع و اطمینان از اینکه قطار سازمان روی ریل تعیین شده حرکت می کند. مدیریت یک علم است که می توان آن را آموخت، اما رهبری یک هنر و یک دعوت است. رهبر کسی است که مسیر ریل ها را تعیین می کند، مقصدی الهام بخش را در دوردست ها به تصویر می کشد و در افراد انگیزه ای خلق می کند که نه فقط از روی وظیفه، بلکه با تمام وجودشان برای رسیدن به آن مقصد تلاش کنند. در حالی که یک مدیر ممکن است از شما بخواهد از یک نردبان بالا بروید، یک رهبر ابتدا اطمینان حاصل می کند که آن نردبان به دیوار درستی تکیه داده شده است.

در دنیای پرآشوب و به شدت متغیر امروز، که عدم قطعیت به یک هنجار جدید تبدیل شده، نیاز به رهبران واقعی بیش از هر زمان دیگری احساس می شود. دیگر نمی توان تنها با تکیه بر سلسله مراتب و دستور دادن، یک تیم را به سوی موفقیت هدایت کرد. 

دوران رئیس های همه چیزدان به سر آمده است. کارکنان امروز، به خصوص نسل های جدیدتر، به دنبال معنا، هدف و الهام هستند. آنها نمی خواهند برای یک شرکت کار کنند؛ آنها می خواهند به یک جریان بپیوندند. اینجاست که سوال اصلی مطرح می شود: چه چیزی یک فرد را از یک مدیر کارآمد به یک رهبر الهام بخش و بزرگ تبدیل می کند؟ 

گرچه کتاب های بی شماری در این باره نوشته شده است، اما چند ویژگی بنیادین به طور مداوم، مانند یک نخ نامرئی در میان تمام رهبران بزرگ تاریخ، از دنیای تجارت گرفته تا عرصه های اجتماعی، قابل مشاهده است. اینها صرفا ویژگی های شخصیتی نیستند؛ بلکه مهارت هایی هستند که می توان با آگاهی و تلاش، آنها را پرورش داد.

چشم انداز: توانایی دیدن آینده در زمان حال

اولین و اساسی ترین ویژگی یک رهبر بزرگ، داشتن یک چشم انداز روشن و الهام بخش است. چشم انداز، یک هدف مالی یا یک برنامه سه ماهه نیست. این یک تصویر ذهنی واضح، قدرتمند و به شدت جذاب از یک آینده بهتر است؛ آینده ای که هنوز وجود خارجی ندارد، اما رهبر آن را با تمام جزییات در ذهن خود می بیند و می تواند آن را برای دیگران نقاشی کند. 

مطلب مرتبط: تفاوت های رهبری تجاری و مدیریت کسب و کار

رهبران بزرگ داستان سرایان فوق العاده ای هستند. آنها چشم انداز خود را به یک روایت جذاب تبدیل می کنند که قلب و ذهن افراد را به طور همزمان تسخیر کند. وقتی استیو جابز می خواست مکینتاش را بسازد، هدفش فروش یک کامپیوتر دیگر نبود. چشم انداز او «قرار دادن یک ابزار فوق العاده قدرتمند در دستان مردم عادی برای تغییر جهان» بود. 

این چشم انداز آنقدر قدرتمند بود که بهترین مهندسان جهان را متقاعد کرد تا شبانه روز برای تحقق یک رویای به ظاهر غیرممکن تلاش کنند. رهبران بدون چشم انداز، مانند کاپیتان هایی هستند که بهترین و مجهزترین کشتی را در اختیار دارند، اما هیچ نقشه ای برای سفر ندارند؛ آنها فقط در آب های آشنا و امن دور خودشان می چرخند و هرگز جرأت حرکت به سوی سرزمین های ناشناخته را پیدا نمی کنند.

شور و اشتیاق: سوخت موشکی که هرگز تمام نمی شود

اگر چشم انداز نقشه راه باشد، شور و اشتیاق سوختی است که موتور حرکت به سمت آن مقصد را روشن نگه می دارد. رهبری بدون شور و اشتیاق، مانند یک سخنرانی الهام بخش است که توسط یک ربات خوانده می شود؛ کلمات ممکن است درست باشند، اما هیچ انرژی و احساسی در آنها وجود ندارد و در نتیجه، تاثیری نمی گذارند. شور و اشتیاق یک رهبر، یک هیجان سطحی و زودگذر نیست؛ بلکه یک تعهد عمیق، یک باور راسخ و یک انرژی درونی است که از عشق به آن چشم انداز و از اعتقاد به آن ماموریت سرچشمه می گیرد. این همان نیرویی است که باعث می شود یک رهبر در مواجهه با شکست های پی در پی، نه تنها ناامید نشود، بلکه قوی تر از قبل به مسیر خود ادامه دهد.

این شور و اشتیاق، به طرز شگفت آوری مسری است. وقتی یک رهبر با تمام وجود به کاری که انجام می دهد ایمان دارد، این انرژی به تمام رگ های سازمان نفوذ می کند. اعضای تیم می بینند که این فقط یک شغل برای رهبرشان نیست، بلکه یک رسالت است و این حس، به آنها نیز انگیزه می دهد تا کارشان را چیزی فراتر از یک وظیفه برای دریافت حقوق ببینند. 

هوارد شولتز، بنیانگذار استارباکس، فقط نمی خواست قهوه بفروشد. او شیفته ایده ساختن یک مکان سوم بین خانه و محل کار بود؛ مکانی که مردم در آن احساس تعلق خاطر کنند. این اشتیاق او به قهوه باکیفیت و تجربه مشتری، به امضای کار استارباکس در سراسر جهان تبدیل شد. این انرژی، کارمندان را از خدمتگزاران صرف، به سفیران پرشور برند تبدیل می کند. یک رهبر پرشور، آهنربایی برای جذب استعدادهای مشابه است و فرهنگی از تعهد و برتری را خلق می کند که هیچ مدیری با دستور و ابلاغیه قادر به ساختن آن نیست.

صداقت و یکپارچگی: ستون اعتمادی که همه چیز بر آن بنا می شود

چشم انداز و اشتیاق ابزارهای قدرتمندی هستند، اما اگر بر پایه ای از صداقت و یکپارچگی بنا نشده باشند، می توانند به خطرناک ترین سلاح ها تبدیل شوند. یکپارچگی، سنگ بنای اعتماد است و اعتماد، ارز رایج رهبری است. بدون اعتماد، یک رهبر هیچ چیز ندارد. یکپارچگی به معنای داشتن مجموعه ای از اصول و ارزش های اخلاقی قوی و پایبندی بی قید و شرط به آنهاست، حتی زمانی که این کار سخت، پرهزینه یا نامحبوب باشد. این یعنی حرف و عمل یک رهبر، همیشه و در همه حال، با هم همخوانی داشته باشد. این یعنی شفافیت در ارتباطات، پذیرفتن مسئولیت اشتباهات به جای مقصر دانستن دیگران و رفتار منصفانه با همه.

اعتماد مانند یک جنگل انبوه است که ساختنش سال ها طول می کشد، اما نابود کردنش با یک جرقه، تنها چند دقیقه زمان می برد. یک عمل غیرصادقانه از سوی یک رهبر، می تواند تمام سرمایه اعتمادی را که در طول سال ها ساخته است، یک شبه نابود کند. رهبرانی که از یکپارچگی برخوردارند، یک محیط «ایمن روانشناختی» خلق می کنند. در چنین محیطی، اعضای تیم می دانند که قوانین بازی روشن و منصفانه است، آنها جرأت می کنند حقیقت را بگویند، ایده های نوآورانه را مطرح کنند و ریسک های هوشمندانه را بپذیرند، بدون آنکه از عواقب ناعادلانه بترسند.

حمایتگری: باغبانی که به دیگران برای شکوفا شدن کمک می کند

یک تصور غلط و قدیمی از رهبری تصویر یک قهرمان تنها و همه فن حریف است که به تنهایی تیم را به پیروزی می رساند. رهبران بزرگ مدرن، این تصویر را به کلی رد می کنند. آنها خود را نه به عنوان ستاره نمایش، بلکه به عنوان کارگردانی می بینند که وظیفه اش، فراهم کردن صحنه و نورپردازی برای درخشش دیگران است. یک رهبر حمایتگر، موفقیت خود را در موفقیت تیمش تعریف می کند. ذهنیت او از «من چطور می توانم موفق شوم؟» به «من چطور می توانم به تیمم کمک کنم تا موفق شود؟» تغییر کرده است.

مطلب مرتبط: تفاوت بین رهبری تجاری و مدیریت چیست؟

این حمایت در عمل به شکل های مختلفی ظاهر می شود. یک رهبر حمایتگر، منابع لازم را برای تیمش فراهم می کند و موانع اداری و بوروکراتیک را از سر راه‎شان برمی دارد. او یک مربی و منتور است که برای رشد و توسعه مهارت های اعضای تیمش وقت و انرژی می گذارد. او به تیمش اختیار و استقلال می دهد تا خودشان تصمیم بگیرند و از اشتباهات شان درس بگیرند.

شاید مهمتر از همه او پیروزی های تیم را خالصانه و مشتاقانه جشن می گیرد و در زمان شکست به جای سرزنش در کنار تیمش می ایستد. این رویکرد، فرهنگی از وفاداری و تعلق خاطر ایجاد می کند که با هیچ پاداش مالی قابل خریدن نیست. وقتی کارمندان احساس کنند که رهبرشان واقعا به موفقیت و رفاه آنها اهمیت می دهد، با تمام وجود و با انگیزه ای درونی برای موفقیت سازمان تلاش خواهند کرد. این مدل رهبری، استعدادها را جذب کرده و مهمتر از آن، آنها را در سازمان نگه می دارد.

منابع:

https://www.inc.com