عادت های رفتاری مدیران موفق

استیو جابز معمولا ساعت چهار صبح از خواب بیدار می شد. البته نه با صدای زنگ ساعت، که با انفجار آشنای آدرنالین و فهرستی بی پایان از نگرانی ها که در ذهنش رژه می رفت. برای دنیای بیرون، او یک داستان موفقیت بی نقص است: مدیرعامل یک استارت آپ فناوری که تمام قله های موفقیت را فتح کرد؛ چهره ای که هنوز هم روی جلد مجلات کسب و کار ظاهر می شود و با کاریزمای نافذ سرمایه گذاران را مسحور و تیمش را الهام بخش می کند.

این روزها خیلی از مدیران شبیه استیو جابز هستند اما سهام روانی شان در حال سقوط آزاد است. این داستان ناگفته هزاران رهبر مدرنی است که در ستایش فرهنگ همیشه روشن و خستگی ناپذیر به آرامی در حال سوختن هستند. ما برای دهه ها مدیریت کسب و کار را به چشم یک نرم افزار عملکردی دیده ایم، در حالی که از سلامت سخت افزار بیولوژیکی و روانی که این نرم افزار بر روی آن اجرا می شود، غافل بوده ایم. این مقاله یک راهنمای خودیاری برای کاهش استرس نیست؛ این یک تحلیل استراتژیک از این است که چگونه موثرترین رهبران جهان، به جای مدیریت زمان یا مدیریت پروژه، بر روی مدیریت مهمترین دارایی خود سرمایه گذاری می کنند: معماری پایدار ذهن شان.

عادت اول: سکوت استراتژیک

در دنیای رهبری مدرن مشغول بودن به یک نشان افتخار تبدیل شده است. تقویمی که لحظه ای جای خالی ندارد، نماد اهمیت و کارآمدی تلقی می شود. اما موثرترین رهبران، این باور را به چالش می کشند. آنها می دانند که در این همهمه دائمی توانایی تفکر عمیق و استراتژیک از بین می رود. به همین دلیل آنها به طور منظم سکوت استراتژیک را تمرین می کنند. این به معنای مدیتیشن یا ذهن آگاهی نیست. این به معنای خلق آگاهانه فضاهای خالی در تقویم شان است؛ زمان هایی بدون دستور کار، بدون جلسه و بدون دستگاه الکترونیکی. 

این فضاهای خالی زمین بازی شبکه حالت پیشفرض (Default Mode Network) مغز هستند؛ جایی که ذهن ناخودآگاه ارتباطات غیرمنتظره ای میان ایده های مختلف برقرار کرده و خلاقانه ترین راه حل ها را پیدا می کند. ز، مدیرعامل سابق لینکدین، روزانه ۹۰ دقیقه از این زمان های خالی را در تقویم خود مسدود می کرد. 

مطلب مرتبط: پنج عادت طلایی مدیران موفق

او این زمان ها را نه یک استراحت، که حیاتی ترین بخش فرآیند تصمیم گیری خود می دانست. این سکوت، به او اجازه می داد تا از واکنش به بحران های فوری، به تفکر بر روی مسیر بلندمدت شرکت منتقل شود. رهبرانی که این عادت را پرورش می دهند، از یک آتش نشان که دائما در حال خاموش کردن آتش های کوچک است، به یک «معمار» تبدیل می شوند که با آرامش، نقشه یک آسمان خراش را طراحی می کند.

عادت دوم: تحرک فیزیکی

ما اغلب ذهن و بدن را دو موجودیت جداگانه می بینیم، اما علم اعصاب مدرن نشان می دهد که آنها یک سیستم کاملا یکپارچه هستند. یک رهبر نمی تواند انتظار عملکرد شناختی حداکثری را از یک بدن نادیده گرفته شده داشته باشد. ورزش منظم، برای مدیران عامل موثر، یک انتخاب سبک زندگی نیست؛ یک ابزار غیرقابل مذاکره برای افزایش عملکرد ذهنی است. 

ورزش، به خصوص تمرینات هوازی، تولید نورون های مغز را افزایش می دهد. این پروتئین برای یادگیری، حافظه و تفکر سطح بالا حیاتی است. همچنین ورزش با کاهش هورمون استرس (کورتیزول) و آزاد کردن اندورفین به طور مستقیم به تنظیم هیجانات و افزایش تاب آوری در برابر فشار کمک می کند. ساتیا نادلا، مدیرعامل مایکروسافت، روز خود را با دویدن آغاز می کند. او این کار را نه برای آمادگی جسمانی، که برای به دست آوردن «شفافیت ذهنی» لازم برای هدایت یکی از بزرگ ترین شرکت های جهان انجام می دهد. رهبرانی که سلامت فیزیکی را در اولویت قرار می دهند، نه تنها انرژی بیشتری برای روزهای طولانی دارند، بلکه به طور ناخودآگاه، فرهنگی از پایداری و بهزیستی را در کل سازمان خود ترویج می کنند.

عادت سوم: قدرت نه گفتن

یکی از بزرگ ترین پارادوکس های رهبری تجاری این است که هرچه یک فرد قدرتمندتر می شود، کنترل او بر روی باارزش ترین دارایی اش یعنی زمان کمتر می شود. سیاست در باز اگر به درستی مدیریت نشود، به سرعت به یک سیاست ذهن باز برای هرج و مرج تبدیل می شود. 

مدیران عامل موثر استادان معماری مرزهای هوشمندانه هستند. آنها درک می کنند که هر «بله» به یک درخواست کم اهمیت، یک «نه» پنهان به مهمترین اولویت های استراتژیک شرکت است. این به معنای غیرقابل دسترس بودن نیست؛ به معنای طراحی آگاهانه سیستم هایی برای محافظت از زمان تمرکز عمیق است. 

وارن بافت با تقویم افسانه ای و تقریبا خالی خود نمونه افراطی اما آموزنده این اصل است. او با رد کردن تقریبا تمام درخواست ها زمان خود را برای تنها کاری که واقعا برای او ارزش خلق می کند، آزاد می کند: خواندن و فکر کردن. یک رهبر موثر به تیم خود می آموزد که چگونه مشکلات را بدون نیاز به دخالت مستقیم او حل کنند. آنها به جای اینکه خودشان به گلوگاه تصمیم گیری تبدیل شوند، با تفویض اختیار هوشمندانه، ظرفیت کل سازمان را افزایش می دهند.

عادت چهارم: پناه بردن به مشاور یا مربی

هرچه یک رهبر بالاتر می رود، بازخوردهای صادقانه و بدون فیلتری که دریافت می کند، کمتر می شود. این امر ریسک ایجاد یک نقطه کور شخصیتی و استراتژیک را به شدت افزایش می دهد. موثرترین رهبران برای مقابله با این انزوا به طور فعال به دنبال یک آینه حقیقت می گردند؛ چه در قالب یک درمانگر، روانشناس سازمانی یا مربی اجرایی.

مطلب مرتبط: مدیران موفق چه ویژگی هایی دارند

این متخصصان فضایی امن و کاملا محرمانه را فراهم می کنند که در آن یک رهبر می تواند بدون ترس از قضاوت با بزرگ ترین ترس ها، تردیدها و الگوهای رفتاری مخرب خود روبه‎رو شود. اریک اشمیت، مدیرعامل سابق گوگل، به صراحت گفته است که بهترین توصیه ای که در تمام عمرش دریافت کرده، استخدام یک مربی اجرایی بوده است. این مربیان لزوما پاسخ های بهتری ندارند؛ آنها سوالات بهتری می پرسند. آنها به رهبر کمک می کنند تا از دیدگاه محدود خود خارج شده و با خودآگاهی بیشتری تصمیم گیری کند؛ مهارتی که ارزش آن در دنیای کسب وکار، غیرقابل محاسبه است.

عادت پنجم: خواب به مثابه یک سلاح

فرهنگ کم خوابی که زمانی به عنوان نشانه ای از فداکاری و سختکوشی ستایش می شد، امروز به عنوان یکی از بزرگ ترین موانع عملکرد بالا شناخته می شود. علم به طور قاطع ثابت کرده است که خواب، یک فرآیند غیرفعال نیست، بلکه یک دوره حیاتی برای ترمیم، تثبیت حافظه و پاکسازی سموم از مغز است. 

کمبود خواب به طور مستقیم به قشر پیشانی مغز، مرکز تصمیم گیری، کنترل هیجانات و حل مسئله، آسیب می زند. یک رهبر کم خواب رهبری است که به طور آگاهانه بخش زیادی از هوش هیجانی خود را کاهش داده است. او بیشتر مستعد تصمیمات هیجانی، تفکر کوتاه مدت و واکنش های تند به تیم خود است. رهبرانی مانند آریانا هافینگتون، که پس از یک تجربه فرسودگی شغلی شدید، به یکی از بزرگ ترین مبلغان خواب کافی تبدیل شد، این حقیقت را به سختی آموخته اند. آنها درک می کنند که خواب، یک تجمل نیست؛ این یک فرآیند بیولوژیکی غیرقابل مذاکره و یکی از قدرتمندترین ابزارها برای حفظ عملکرد شناختی در بلندمدت است.

عادت ششم: پرورش یک هویت فراتر از دفتر کار

وقتی هویت یک فرد به طور کامل با نقش حرفه ای او گره می خورد، او به شدت شکننده می شود. هر شکست کاری، به یک بحران وجودی تبدیل می شود. رهبران پایدار، به طور آگاهانه، هویت ها و علایق غنی و معناداری را در خارج از دنیای کار پرورش می دهد. 

این علایق، که بسیار فراتر از سرگرمی های سطحی هستند، دو کارکرد حیاتی دارند. اولا، آنها یک منبع قدرتمند برای بازیابی انرژی و کاهش استرس هستند. دوما، آنها به عنوان یک آزمایشگاه خلاقیت عمل می کنند. یک رهبر که در اوقات فراغت خود یک نجار آماتور است، درس های ارزشمندی در مورد صبر، دقت و برنامه ریزی بلندمدت می آموزد. رهبری که یک موسیقی دان است، هنر گوش دادن به دیگران و هماهنگی در یک گروه را تمرین می کند. این فعالیت ها، به ذهن اجازه می دهند تا در حالت «سرگردانی» قرار گیرد و اغلب، بهترین ایده ها و راه حل های کاری، دقیقا در همین لحظات قطع ارتباط، ظاهر می شوند.

عادت هفتم: موتور قدردانی

مغز انسان به طور طبیعی دارای یک «سوگیری منفی» است. ما برای شناسایی تهدیدها، مشکلات و کاستی ها تکامل یافته ایم. این ویژگی برای بقا در دشت های آفریقا مفید بود، اما در اتاق هیأت مدیره، می تواند منجر به یک فرهنگ دائمی از اضطراب و نارضایتی شود. موثرترین رهبران، با تمرین آگاهانه «قدردانی»، این سوگیری طبیعی را متعادل می کنند. این می تواند به سادگی نوشتن سه چیزی باشد که هر روز برای آنها سپاسگزار هستند یا شروع کردن جلسات با تقدیر از موفقیت های کوچک تیم. این تمرین، یک تمرین ساده «مثبت اندیشی» نیست؛ این یک بازآموزی شناختی است. این کار، مغز را عادت می دهد که به طور فعال به دنبال فرصت ها، نقاط قوت و پیشرفت ها بگردد. رهبری که قدردانی را تمرین می کند، فرهنگی را خلق می کند که در آن، اعضای تیم احساس می کنند دیده می شوند، ارزش گذاری می شوند و بخشی از یک سفر معنادار هستند؛ قدرتمندترین انگیزه برای وفاداری و عملکرد استثنایی.

مطلب مرتبط: ویژگی های مدیران موفق در شرایط نامطمئن

رهبری تجاری در قرن بیست و یکم، کمتر شبیه به مسابقه دوی سرعت و بیشتر شبیه به یک ماراتن بی پایان است. برندگان این ماراتن، نه سریع ترین ها، که پایدارترین ها هستند. این هفت عادت، صرفا تکنیک هایی برای احساس بهتر نیستند؛ آنها سیستم عامل یک رهبری پایدار هستند. آنها سنگ بنای ساختن ذهنی هستند که نه تنها می تواند فشار امروز را تحمل کند، بلکه می تواند با شفافیت، خلاقیت و انسانیت، فرصت های فردا را نیز تصور و خلق نماید.

منابع:

https://www.forbes.com

https://bushmarketing.ca