از اتوشویی تا کش بافی

بسیاری از افرادی که کسب و کاری راه  انداخته اند و صاحب کار و کاسبی شده اند، گام های نخست را از نقطه صفر برداشته اند. حمید جاویدپور جزو این گروه است که با دست خالی و بدون کوچک ترین حمایتی شروع به کار کرده و پس از انجام کارهای جانبی، وارد تولید و دوخت ودوز لباس شده است.

جاویدپور سابقه 14 ساله در این صنف دارد و به نوعی از قدیمی ها به حساب می آید. در حال حاضر مالک تولیدی کوچکی در اطراف اسلامشهر است و بیشتر به کارهای جانبی و پیش تولید مشغول است. وی مسیر کاری اش را با «فرصت امروز» در میان گذاشته است.

بعد از دوران ابتدایی و سال های اول مدرسه، در مغازه اتوشویی عمویم مشغول شدم. البته نه به طور ثابت و دائمی که حقوق ماهانه بگیرم بلکه به طور پاره وقت بود و هر زمان که فرصت می کردم به کمک عمو می رفتم. آخر هر ماه عمو به من دستخوش می داد و اصلاً حقوق یا مزایا به حساب نمی آمد.

بعد از دوران دبیرستان و اخذ دیپلم فرصت شش ماهه ای برای رفتن به خدمت سربازی داشتم. در این مدت تقریباً روزانه در خدمت اتوشویی و مشتری ها بودم و توانستم با کمی همت و زحمت کارهای اصلی را یاد بگیرم. اگر دقت کرده باشید اتوشویی ها علاوه بر شست وشو و اتوزدن، کارهای دیگری مانند رنگ آمیزی، رنگ برداری، ضدعفونی و تعمیرات لباس انجام می دهند که یک بخش از این تعمیرات دوخت و دوز به خیاطی مربوط می شود.

این کار خیلی سخت نیست و معمولاً مشتری هایی که برای این کارهای مراجعه می کنند، خدمات سنگین نمی خواهند. در کنار سایر کارهای مغازه، این کار را هم دست گرفتم و تا جایی که می توانستم دوخت و دوزهای ساده را انجام می دادم تا اینکه زمان رفتن به سربازی فرا  رسید.  پس از دوره سه ماهه آموزشی، محل خدمتم منطقه کهریزک تعیین شد؛ پادگانی بزرگ، مجهز با مقرراتی سفت و سخت.

در این پادگان یک واحد اتوشویی مخصوص پرسنل وجود داشت که من به خاطر سابقه ای که در مغازه عمویم داشتم، داوطلب خدمت در این قسمت شدم. کار در این قسمت زیاد بود و چون به طور دائم آنجا بودم، همه ریزه کاری های آن را یاد گرفتم. در کنار اتوشویی پادگان واحد خیاطی و دوزندگی قرار داشت که بیشتر مراجعانش سربازها و کادرهای وظیفه بودند. با ارتباطاتی که داشتیم کم کم کارهای خیاطی و دوزندگی را هم یاد گرفتم و به نوعی کارآموزی مفیدی را در این دو قسمت گذراندم.

بعد از دوران سربازی دوباره به مغازه عمو برگشتم که این بار قرار نبود ثابت بمانم. دنبال این بودم که زودتر مستقل شوم و کار و باری برای خودم دست وپا کنم که این مورد تقریباً دو، سه سال طول کشید.

این داستان برمی گردد به پیشنهاد یکی از مشتریان قدیمی ام که من را به یک کارگاه خیاطی معرفی کرد و چون پیش زمینه خیاطی داشتم در زمان اندکی کارهای مربوط به خیاطی را فرا گرفتم. پس از دو سال کار مشترک، کارگاه کوچکی را به اتفاق دو برادرم راه اندازی کردیم که تاکنون فعال است.

کار تولیدی

فعالیت کارگاه ما دوخت کش باف و سردوزی است. برخی لباس ها قبل از برش اصلی و دوخته شدن احتیاج به کش باف یا سردوزی دارند. این کارهای اولیه در کارگاه هایی مثل ما انجام می شود و بعد به تولیدی و کارگاه  های اصلی فرستاده می شوند. کارهای تولیدی ما بیشتر بر مبنای سفارش هایی است که مشتریان به ما می دهند و رابطه مستقیمی با مد روز و طرح  ها و رنگ های سال دارد.

مثلاً در یک سفارش تا 40نوع طرح و رنگ را تحویل دادیم. کارهای تولیدی ما مناسب همه سنین است و برای هر فرد با هر سن و سایزی که دارد جنس برای عرضه داریم ولی بیشتر مربوط به لباس های کوچک و بچه هاست. مقدار تولید ما بستگی به نیاز بازار دارد که معمولاً بین 200تا 600 لباس در روز می شود. البته این اندازه از دوخت مربوط به شرایط فعلی است و ما در گذشته سه برابر این مقدار سفارش داشته ایم .

در حال حاضر تولیدی ما در فضایی به مساحت 45متر با چهار نفر فعالیت می کند. قصد داریم اگر بازار مختصر تکانی خورد و از کسادی محض این روزها خارج شود، کار را توسعه داده و اقلام جدیدی را به چرخه تولید و دوخت ودوز وارد کنیم. قیمت هر کار براساس میزان سفارش ها و مدت زمانی که وقت می گیرد، تعیین می شود و کاملاً توافقی است ولی معمولاً هر سری 200تایی 15 تا 30هزار تومان هزینه اش می شود.

کش باف های دوبل را هم خودمان انجام می دهیم که دسته های 36 تایی آن معمولاً 12 تا 20هزار تومان تمام می شود. هزینه های بالای تولید، بیمه و مالیات از دردسرهای همیشگی ما است. همه اینها کار تولید را سخت می کند و موجب فراری دادن فعالان این صنف می شود. اگر قوانین و بخشنامه ها برای دریافت مالیات  سالانه اصلاح شود کمک بزرگی به این صنف برای تولید و اشتغال زایی خواهد بود.