دلنوشته های یک کارآفرین (68) / اهمیت مسئولیت پذیری

برای موفقیت در کسب و کار نخستین گام مسئولیت پذیری است. از همین ابتدا از تو سوال می کنم آیا حاضری صددرصد مسئولیت کسب و کارت را قبول کنی. اگر جواب تو مثبت است یک گام به سمت موفقیت برداشتی، اما اگر بر این باوری که در کسب و کار افراد زیادی می توانند در موفقیت یا عدم موفقیت کسب و کار تو سهیم باشند از همین حالا تو یک ورشکسته هستی.

پذیرفتن مسئولیت یک گام اساسی در موفقیت است و این مسئله تنها به کسب و کار مرتبط نیست. در روابط انسانی نیز اگر تو مسئولیت رابطه را قبول کنی شک نکن در ارتباط سازی موفق هستی.

آدم هایی که از اعتماد به نفس پایینی برخوردارند سعی می کنند در صورت بروز مشکلات مسئولیت آن را بر گردن دیگران بیندازند و خود نفسی تازه کنند، اما افراد موفق کسانی اند که در تمام لحظه های کار از صفر تا صد مسئولیت را قبول می کنند تا با اشراف تمام از این گردنه نیز عبور کنند.

یکی از همسایه های دیوار به دیوار ما در بازار کارش خریدوفروش بود و هر بار چیزی از خارج وارد می کرد و در داخل ایران می فروخت. او طی هفت سالی که همسایه ما بود شاید بیش از 70 جور کار را تجربه کرد و هر سال وضعیت مالی اش بدتر می شد. گهگاهی که با من حرف می زد متوجه می شدم که او همه را مقصر می داند جز خودش تا اینکه یک روز عامل اصلی عدم موفقیت را همسرش دانست و گفت این زنم مدام غر می زنه و می گه از دست تو هیچ چیز بر نمی آد، من این همه زحمت می کشم، اما اون موج منفی می ده. من فقط یک بار آن هم به آرامی گفتم جناب رهنورد شاید بهتر باشد یک بار هم به خودت نگاهی کنی و مسئولیت کار را صد درصد بپذیری، شاید گره کار تو باز شود.

طی سال هایی که همسایه ما بود من هیچ وقت ندیدم و نشنیدم که او به صراحت بگوید علت شکست من خودم هستم و مسئولیت این بخش ازکار و زندگی با من است.

تو وقتی مسئولیت را قبول کنی دنبال بهانه نیستی تا به دولت و قانون و ترافیک و اقتصاد و رکود و نوسانات نرخ ارز و همسایه دیوار به دیوارت گیر بدهی که آنها سبب شکست تو شدند. وقتی تو مسئولیت صددرصدی را قبول می کنی موفقیت با تو همراه می شود.

تو کسب و کارت را راه بینداز و مسئولیت صفر تا صد آن را قبول کن آن وقت همه چیز بر وفق مراد تو خواهد بود. در این صورت آب و هوا، رکود اقتصادی، کمبود سرمایه، نبود تحصیلات، جنسیت، شهر یا روستا، وام بانکی، شرایط سیاسی، تورم و تحریم اقتصادی نمی تواند بهانه ای برای موفق نشدن تو باشد.

 تو در این موقعیت در موضع قدرت هستی و می توانی همه چیز را برای رسیدن به قله های موفقیت فراهم کنی، اما اگر مسئولیت تو صددرصدی نباشد خیالت راحت است که می توانی یک بهانه پیدا کنی و بگویی همین باعث شد تا نتوانم موفق شوم. مثلا اگر کالاهای تولیدی روی دست من ماند دلیلش تحریم های اقتصادی بود یا اگر نتوانستم تولید کنم به دلیل نوسانات نرخ ارز بود. در صورتی که همزمان با تو دهها و صدها شرکت دیگر در شرایط برابر مشغول کار هستند و تنها فرق تو با آنها در این است که آنها مسئولیت صددرصدی دارند و تو دنبال بهانه ای تا کارت به انجام نرسد.

تو با قبول مسئولیت کسب و کارت به زندگی سر و سامان می دهی و موفق می شوی. اگر مسئول نباشی طبیعی است که روزانه چند ساعتی کار می کنی تفریح آخر هفته ات پابرجاست. سریال های آبکی تلویزیون را تماشا می کنی. با دوستانت بیلیارد بازی می کنی و گاهی هم به پالادیوم و کوروش و هایپراستار سر می زنی و در پایان ماه کلی خسارت مالی داری، اما چون بهانه دست توست به راحتی می گویی من می دانستم در چنین وضعیتی نمی شود کار کرد.

من می دانستم دولت اجازه صادرات نمی دهد. من می دانستم رقبا نمی گذارند راحت کار کنم. من می دانستم تورم روی کسب و کار من اثر می گذارد. من می دانستم که جام جهانی فوتبال در رکود فروش من تأثیر دارد، بنابراین هر چیزی دم دست تو باشد یک بهانه است برای موفق نشدن و یک نفس راحت کشیدن  و آخر هم می گویی آخیش راحت شدم. کی بود کی بود من نبودم.

اما اگر مسئولیت قبول کنی در برابر همه نامهربانی روزگار مثل کوه می ایستی تا بتوانی به خودت جواب پس بدهی و بهانه ها را یکی پس ازدیگری از میان بر می داری و مسیر موفقیت را هموار کنی.

تا می توانی مسئولیت صفر تا صد کسب و کارت را قبول کن. آن گاه موفقیت نزدیک است.