شعر و یارانه

به‌عنوان یک زن در عرصه شاعری با مشکلاتی در این شغل روبه‌رو هستم که همگانی است و به‌نحوی همه فعالان این عرصه را درگیر کرده است. با توجه به اینکه کتاب‌هایم را موسسه اطلاعات چاپ می‌کند و در مورد هزینه چاپ مشکلی ندارم، ولی در سطح گسترده‌تر مشکلاتی نظیر گرانی کاغذ وجود دارد که هزینه چاپ کتاب را بالا می‌برد. این مسئله به دلیل تورم و مشکلات مالی سبب می‌شود گرایش مردم به آثار ادبی کاهش یابد.

سال‌ها پیش به کاغذ یارانه تعلق می‌گرفت و متاسفانه این یارانه برداشته شد و با گرانی کاغذ ناشران نمی‌توانند امورات خود را پیش ببرند و کتاب‌های ارزشمند علمی و هنری چاپ کنند. ارشاد موظف است در بعضی از حوزه‌ها که می‌داند ناشرانی هستند که مفید عمل می‌کنند و کار علمی انجام می‌دهند، به آنها یارانه دهد. از سویی دیگر کشور با کمبود کاغذ رو‌به‌رو است. متاسفانه بسیار می‌بینیم در پیک‌های محلی و منطقه‌ای و دعوت‌نامه‌ها و پوستر‌ها از کاغذ استفاده بی‌رویه می‌شود و باید جلوی آنها گرفته شود.

یکی از مسئولان ارشاد در دوره قبل گفت برای صرفه‌جویی در کاغذ شعر‌های کوتاه را در یک صفحه جای دهید و آنها را مجزا چاپ نکنید و من گفتم شعر با روح و جان و عواطف انسانی سروکار دارد و این قابلیت را دارد که سرلوحه زندگی شود و به‌تنهایی یک کتاب است و این گفتار برایم دردناک بود. 

مشکل دیگری که وجود دارد مسئله نظارت بر آثار ادبی است و مسئولان در تلاش هستند تا آن را بردارند، ولی در هشت سال گذشته در این زمینه همه اذیت شدند. تا زمانی که اجازه ندهند نقد اجتماعی در شعر مطرح شود و عده‌ای به نظارت ادامه دهند، نتیجه این می‌شود که کسانی مثل مدیران دولت قبل روی کار بیایند و هر رفتاری که دل‌شان خواست انجام دهند. 

هیچ‌کدام از ما خارج از چارچوب‌های قانون اساسی جمهوری اسلامی فعالیتی نمی‌کنیم و به آن وفادار هستیم و از هیچ خط قرمزی عبور نکرده و نخواهیم کرد، با این حال چطور اجازه نمی‌دهند نقد اجتماعی را در آثار هنری و اشعارمان قید کنیم؟ به سیاست‌گذاران فرهنگی کشور این اطمینان را می‌دهیم از آنجایی که این نقدها به زبان تاثیر‌گذار شعر است تاثیری بیشتر از هزار پند اخلاقی دارد. من به‌عنوان یک عضو کوچک از جامعه شعر و کسی که دلسوز انقلاب است می‌گویم بگذارند همه نفس بکشند و راحت فعالیت کنند و بگذارند آثار چاپ شود. 

* شاعر