بی‌اعتمادی کارفرمایان و متقاضیانی که از کلمات «همیشه» یا «هرگز» استفاده می‌کنند

براساس یک مطالعه متقاضیانی که صلاحیت کمتری دارند در مصاحبه کاری از قیدهای «همیشه» و «هرگز» استفاده می‌کنند تا کم‌تجربگی خود را پنهان کنند. برای اینکه استخدام شویم، بهتر است هرگز از «هرگز» استفاده نکنیم. بنا بر نظر دفتر مشاوره و تحقیقات بر استخدام نیروی هوشمند در آمریکا استفاده از کلمات «همیشه» و «هرگز» در واژگان کلامی در واقع ویژگی متقاضیان بی‌صلاحیت است. مجموعه‌ای از سوالات مخصوص مصاحبه‌های کاری از 1400 کارمند تخصصی بخش‌های گوناگون پرسیده شد. سپس مسئولان منابع انسانی، با در نظر گرفتن اینکه پاسخ‌دهندگان بالقوه دارای صلاحیت هستند یا خیر، 20 هزار و 500پاسخ دریافت شده را از یکدیگر جدا کردند. تحلیل پاسخ‌ها نشان می‌دهد که متقاضیان کم‌صلاحیت 103 درصد بیشتر از متقاضیان دارای شایستگی از قید‌های مطلق مانند «همیشه» و «هرگز» استفاده می‌کنند.

موسس این دفتر مشاوره و تحقیق، «مارک مورفی»، در پستی در وبلاگش که توسط مجله فورب به چاپ رسیده است، اظهار می‌دارد: «متقاضیان بدون صلاحیت به‌صورتی سیاه و سفید فکر می‌کنند و اغلب رفتارهایی مانند عدم انعطاف‌پذیری فکری، حس ناامنی و نیاز به خودستایی از خود بروز می‌دهند، ویژگی‌هایی که با استفاده از کلمات و قیدهای مطلق آشکار می‌شوند. این مشاور، در مورد سوالاتی چون «آیا تا به حال در کار با مشکل خاصی مواجه شده‌اید؟»، از پاسخ‌هایی مانند این به‌شدت نهی می‌کند: «همیشه این اتفاق برای من رخ می‌دهد» یا «هرگز چنین چیزی برای من اتفاق نیفتاده.»

جبران کمبود تجربه

تفاوت در استفاده از واژگان در حقیقت می‌تواند نشانگر تفاوت در تجربه کاری باشد. یک داوطلب باصلاحیت، مثال‌های مشخصی را به خاطر می‌آورد و یک موقعیت مشابه را با جزییات تعریف می‌کند، درحالی‌که یک متقاضی نامناسب نمی‌تواند از میان انبوه خاطراتش داستانی پیدا کند و کم‌تجربگی خود را پشت عبارات مطلق پنهان می‌کند. دفتر تحقیقات همین‌طور در مورد سوال «در مورد تجربه‌ای که به خاطر آن، مورد بازخوردهای منفی رییس‌تان قرار گرفته‌اید صحبت کنید.»، پاسخ‌های زیر را از میان متقاضیان کم صلاحیت برمی‌گزیند: «نه، من واقعا هرگز با چنین شرایطی روبه‌رو نبوده‌ام. بازخوردهایی داشته‌ام، اما هرگز چیزی که به سختی بتوان با آن کنار آمد پیش نیامده است، زیرا من همیشه پیش از شروع هر کاری آن را با رییسم هماهنگ می‌کنم؛ بنابراین هرگز سوءتفاهمی میان ما به‌وجود نمی‌آید.»

یا همین‌طور: «من هرگز واکنش نامطلوبی از خود نشان نخواهم داد. بدون بازخورد نمی‌توانید در مورد کارتان قضاوت کنید.» یا مثالی دیگر: «من همیشه تمام بازخوردها را با روی باز می‌پذیرم.»

بدین ترتیب «مارک مورفی» کارفرمایان را دعوت می‌کند تا به آنها آموزش دهد که به حرف‌های متقاضیان گوش دهند و بدون قطع کردن صحبت آنها کلمات «همیشه» و «هرگز» را شمارش کنند. سپس او این روند را کمی تعدیل می‌کند: «این بدان معنی نیست که هرکس در مصاحبه‌اش از این کلمات استفاده کند صلاحیت ندارد، بلکه برای بهترین کارفرمایان این عبارات تنها نشانه ساده‌ای هستند از اینکه متقاضیان پشت رفتاری ساختگی پنهان می‌شوند و برای رسیدن به حقیقت باید تعمق بیشتری کرد.»