راهنمای تصمیم گیری درست در توفان بازار

کشتی شما در میان یک توفان سهمگین گرفتار شده است. امواج غول پیکر رقابت از هر سو بر بدنه آن می کوبند، بادهای شدید تغییرات بازار دکل ها را به لرزه درآورده اند و خدمه، یعنی تیم شما، با چشمانی مضطرب به کاپیتان خیره شده اند. در این لحظه، یک وسوسه قدرتمند و انکارناپذیر تمام وجود شما را فرا می گیرد: سریع! یک کاری بکن! هر کاری! فقط سریع باش! این آوای اثرگذار عصر مدرن است که سرعت را با شایستگی و واکنش فوری را با رهبری قاطع برابر می داند، اما تاریخ کسب و کار پر از داستان کشتی های غرق شده ای است که کاپیتان های شان در اوج توفان به جای یافتن مسیر درست فقط سعی کردند سریع باشند. در این دنیای بی قرار که همه در حال دویدن هستند، بزرگ ترین مزیت رقابتی شما شاید دویدن سریع تر نباشد، بلکه شجاعت ایستادن، نفس عمیق کشیدن و آهسته فکر کردن باشد. این، هنر گمشده رهبری در توفان است. بیایید کمی دقیق تر آن را بررسی کنیم. 

چرا ما سرعت را با قدرت اشتباه گرفته ایم؟

فرهنگ ما تصویری سینمایی از رهبر تجاری ایده آل ساخته است: یک شخصیت کاریزماتیک که در بحرانی ترین لحظات با یک تصمیم گیری سریع و غریزی، همه را نجات می دهد. ما این واکنش های برق آسا را به عنوان نشانه ای از هوش، قاطعیت و تسلط تحسین می کنیم اما این افسانه، یک نیمه تاریک و خطرناک دارد. در بسیاری از موارد، این تصمیمات سریع، نه از روی منطق که از روی ترس گرفته می شوند. 

این یک واکنش بیولوژیک است که از اعماق مغز ما می آید: واکنش جنگ یا گریز. وقتی با یک تهدید روبه رو می شویم، بدن ما برای اقدام فوری آماده می شود، نه برای تفکر عمیق. یک رهبر نابالغ این فشار آدرنالین را با شهود استراتژیک اشتباه می گیرد و سکان را با شدت می چرخاند. این کار ممکن است برای لحظه ای به او و تیمش حس تحت کنترل بودن بدهد، اما اغل، کشتی را مستقیم به سمت صخره های پنهانی هدایت می کند که در آرامش، به راحتی قابل مشاهده بودند.

مطلب مرتبط: نحوه اتخاذ تصمیمات مهم و سریع کاری / با ساز‌و‌کارهای تصمیم‌ گیری آشنا شوید

هزینه های پنهان شتاب زدگی

یک تصمیم سریع و اشتباه، مانند یک وام با بهره مرکب است. شما امروز با عجله یک مشکل کوچک را «حل» می کنید، اما در واقع، یک بدهی سازمانی بسیار بزرگ تر برای فردا ایجاد کرده اید.

•    استخدام عجولانه: شما برای پر کردن سریع یک موقعیت کلیدی، اولین نامزد «به نظر خوب» را استخدام می کنید، اما شش ماه بعد، متوجه می شوید که او با فرهنگ تیم شما همخوانی ندارد و حالا باید هزینه گزاف اخراج، استخدام مجدد و جبران خسارت های فرهنگی او را بپردازید.

•    واکنش به رقبا: رقیب شما یک ویژگی جدید عرضه می کند و شما به تیم محصول فشار می آورید که در عرض یک ماه، نسخه ای مشابه آن را بسازند. نتیجه، یک محصول نیمه کاره و پر از اشکال است که نه تنها مشتریان فعلی را ناامید می کند، بلکه شهرت برند شما را نیز خدشه دار می سازد.

•    تغییر استراتژی ناگهانی: به خاطر یک گزارش فصلی ضعیف، شما کل استراتژی بلندمدت شرکت را تغییر می دهید و باعث سردرگمی، بی انگیزگی و فرسایش اعتماد در میان اعضای تیم خود می شوید.

اینها زخم هایی هستند که یک رهبر شتاب زده بر بدنه کشتی خود وارد می کند؛ زخم هایی که ترمیم آنها ماه ها و سال ها زمان و انرژی خواهد برد.

معماری یک تصمیم آهسته

تصمیم گیری آهسته به معنای تنبلی یا تعلل نیست؛ این یک فرآیند فعال، منظم و شجاعانه برای رسیدن به شفافیت در میان آشفتگی است. این فرآیند، سه مرحله کلیدی دارد:

•    انداختن لنگر تأمل: اولین و سخت ترین کار، مقاومت در برابر وسوسه واکنش فوری است. شما باید به طور عمدی بین مشکل و تصمیم یک فاصله ایجاد کنید. این فاصله، جزیره آرامش شماست. این می تواند به سادگی یک پیاده روی نیم ساعته بدون تلفن همراه، اختصاص دادن یک ساعت در تقویم روز بعد برای تفکر درباره موضوع یا حتی اعلام به تیم باشد که: این یک مسئله مهم است. من تا فردا صبح در این باره تصمیمی نخواهم گرفت. این کار، نه نشانه ضعف، که نشانه قدرت و تسلط بر خود است. شما به توفان اجازه نمی دهید که روند تصمیم گیری شما را تعیین کند.

مطلب مرتبط: مدیریت استرس در توفان های کسب و کار

•    خواندن نقشه ها و گوش دادن به خدمه: در این جزیره آرامش، شما شروع به جمع آوری اطلاعات می کنید. یک کاپیتان خوب، هم به نقشه های قدیمی (داده ها و تجربیات گذشته)، هم به گزارش های هواشناسی جدید (اطلاعات بازار) و هم به صدای خدمه خود (نظرات و دیدگاه های تیم) گوش می دهد. مهمترین کار در این مرحله، جست وجوی فعالانه دیدگاه های مخالف است. از دو یا سه نفر از معتمدترین اعضای تیم خود که می دانید شجاعت مخالفت با شما را دارند بخواهید که استدلال شما را به بی رحمانه ترین شکل ممکن به چالش بکشند. یک رهبر ضعیف، به دنبال تایید است؛ یک رهبر بزرگ، به دنبال حقیقت است، حتی اگر تلخ باشد.

•    گوش دادن به صدای خود کشتی: پس از شنیدن تمام صداهای بیرونی، یک لحظه نهایی سکوت لازم است. یک کاپیتان باتجربه، یک حس درونی نسبت به کشتی خود دارد. او می تواند از صدای موتور یا لرزش بدنه، چیزهایی را بفهمد که در هیچ نقشه یا گزارشی نوشته نشده است. این، همان شهود رهبری است. این یک حس جادویی نیست؛ این حاصل جمع تمام تجربیات، دانش و الگوهایی است که در ضمیر ناخودآگاه شما ذخیره شده است. پس از تحلیل تمام داده ها و شنیدن تمام نظرات، از خود بپرسید:«حس درونی من چه می گوید؟». گاهی اوقات، آرام ترین صدا در اتاق، صدای حکمت درون خود شماست.

سخن پایانی

ما در آستانه عصری هستیم که هوش مصنوعی قادر خواهد بود تصمیمات پیچیده و مبتنی بر داده را در چند میلی ثانیه اتخاذ کند. در چنین دنیایی تلاش برای رقابت با ماشین بر سر سرعت یک بازی از پیش باخته است. آخرین و پایدارترین مزیت رقابتی یک رهبر تجاری دیگر سرعت نیست؛ حکمت است. حکمت، یعنی توانایی درک تفاوت های ظریف، دیدن پیامدهای درجه دوم و سوم یک تصمیم، در نظر گرفتن عامل انسانی و اخلاقی و داشتن شجاعت برای انتخاب مسیر درست به جای مسیر سریع.

دفعه بعدی که خود را در میانه یک توفان یافتید، به یاد داشته باشید که وظیفه شما به عنوان کاپیتان، فقط زنده نگه داشتن کشتی در آن لحظه نیست، بلکه رساندن سالم آن به مقصدی ارزشمند است و این کار گاهی نیازمند آن است که شجاعت انداختن لنگر را داشته باشید، به صدای امواج گوش دهید و منتظر بمانید تا ستاره شمالی دوباره در آسمان پیدا شود.

منابع:

https://www.inc.com