عدم تحقق رسالت سیستم های اطلاعات سازمانی در کشور

یکی از دغدغه های اهالی کسب و کار در دنیای امروزی این است که چرا سیستم های اطلاعات سازمانی موجود در کشورمان در مجموع در اجرای رسالت خود موفق نبوده اند؟ استفاده از سیستم های اطلاعات سازمانی در داخل کشور با تحولات، موفقیت ها، شکست ها، چالش ها و مقاومت های فراوانی مواجه بوده است. در عصر حاضر مدیران نیاز پیدا کرده اند که اطلاعات مربوط به اموری را که با آن سر و کار دارند بشناسند، گرد آوری و تحلیل کنند و سازمان بدهند و با مراعات سه عامل مهم سرعت، دقت و هزینه آن را مبادله کنند.

اطلاعات درون هر سیستم در هر لحظه از زمان، دانش و آگاهی آن سیستم را تشکیل می دهد. این دانش به طور تدریجی و در طول زمان از طریق جذب پاره های مختلف داده و تبدیل آن به اطلاعات پدید آمده است.

فقر و ضعف اطلاعات موجب می شود که مدیریت سازمان تصویر درست و کاملی از آینده نداشته باشد، در نتیجه نه می تواند هدف گذاری صحیح انجام دهد و نه قادر است فعالیت های مناسبی را برای سازمان طراحی کند و پیرو این امر از منابع سازمان استفاده بهینه نخواهد کرد. بنابراین می توان یکی از عمده ترین دلایل عدم کارایی و عدم موفقیت سازمان ها را تصمیم گیری ضعیف مدیریت سازمان به علت عدم اطلاعات کافی و مناسب دانست.

ضعف در تصمیم گیری مدیران می تواند به دلیل اهمیت کافی قائل نشدن برای اطلاعات، تأمین نکردن زیر بناهای مناسب و ضعف در تولید، سازماندهی، ذخیره سازی و اشاعه اطلاعات مناسب، دقیق، قابل اعتماد و به هنگام و کامل باشد. اداره امور سازمان ها به شیوه ای کارآمد، به ویژه در دنیای پیچیده امروز، مستلزم جمع آوری و پردازش انبوهی از اطلاعات گوناگون است که با آهنگی سریع در حال رشد است.

کمیت و کیفیت اطلاعات مورد نیاز سازمان و مدیریت آن، در فرآیند تصمیم گیری به عوامل متعددی بستگی دارد، اما ویژگی های خود اطلاعات همچون دقت، صحت، تازگی، تکرار، خلاصه بودن، جامع و کامل بودن، مناسب بودن و قابل اعتماد بودن و...  عوامل مهمی هستند که شدت و ضعف آنها متاثر از تفاوت وظایف در سطوح مختلف مدیریت و همچنین تفاوت عملیات اجرایی و نوع سازمان است.

مدیریت امروز در مواجهه مستقیم با افزایش حجم و پیچیدگی تصمیم گیری ها است. با این حال سیستم های دستی گسترده، پراکنده و در برخی موارد غیر مرتبط موجود، باتوجه به اهمیتی که برای اطلاعات ذکر شد، قادر به تأمین اطلاعات مورد نیاز و ارائه آنها از داده ها نیستند یا با توماری از سوابق اطلاعاتی روبه رو هستند که تأثیر چندانی برای آنها در تصمیم گیری، برنامه ریزی، سازمان دهی و کنترل و هدایت صحیح و مطلوب در سازمان ندارد.