تأثیر فناوری در کاهش اتلاف محصولات غذایی در کشورهای در حال توسعه

براساس آمار سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد، حدود 40 درصد از مواد خوراکی تولید شده در کشورهای در حال توسعه قبل از رسیدن به دست مصرف‌کننده از بین می‌رود. براساس پیش‌بینی‌های انجام شده تعداد مصرف‌کنندگان طبقه متوسط تا سال 2030 به 3 میلیارد نفر می‌رسد. با توجه به اینکه قسمت بیشتری از این رشد در کشورهای در حال توسعه اتفاق می‌افتد، مردم این کشورها احتیاج بیشتری به مواد‌غذایی سالم و غنی‌تر خواهند داشت. از جمله راه‌های اساسی برای تأمین محصولات خوراکی مورد نیاز جلوگیری از بین رفتن این محصولات است.

تحقیقات دانشگاه ناتینگهام انگلستان نشان می‌دهد که دسترسی ناکافی به تکنولوژی نگه داشتن مواد‌غذایی در دمای مناسب و منابع انرژی قابل اتکا از جمله عوامل اصلی است که باعث می‌شود محصولات کاشته شده در کشورهای در حال توسعه بعد از برداشت از بین بروند. هزینه بالای انتقال انرژی به مناطق دوردست و روستایی به آن معنا است که حتی اگر انبارهای ذخیره‌سازی مناسب ساخته شود، در نهایت به دلیل نداشتن انرژی لازم محصولات از بین می‌روند.

زیرساخت‌های ضعیف حمل‌و‌نقل و نداشتن تحصیلات و اطلاعات لازم جهت نگهداری محصولات پس از برداشت از عوامل دیگری است که سبب کیفیت کنترل ناکارآمد و نابود شدن محصولات خوراکی در کشورهای در حال توسعه می‌شود. دکتر لیزا کیتینوجا، موسس سازمان آموزش پس از برداشت در آمریکا می‌گوید: «بدون دسترسی به تکنولوژی و داشتن تخصص و دانسته‌های لازم برای تازه نگه داشتن محصولات برداشت شده، کشاورزان در چرخه فقر باقی می‌مانند و امکان رساندن محصولات‌شان به بازارهای جهانی را نخواهند داشت.»

کشور هند هر ساله 4.4 میلیارد پوند از میوه‌جات و سبزیجات تولیدی‌اش را به دلیل نداشتن تکنولوژی لازم برای نگه داشتن محصولات برداشت شده در دمای مناسب از دست می‌دهد. نداشتن تکنولوژی لازم سبب شده است که با وجود اینکه هند بزرگ‌ترین تولید‌کننده موز دنیا‌است بتواند تنها 0.3 بازار جهانی این میوه را به خود اختصاص دهد. کمتر از 4 درصد محصولات غذایی هند از طریق انبارها و وسایل‌های نقلیه مجهز به تکنولوژی نگه داشت دمای مناسب جابه‌جا می‌شود که در مقابل کشورهای توسعه‌یافته بسیار ناچیز است.

برای مثال 90 درصد از محصولات برداشت شده انگلیس توسط وسایل نقلیه با تجهیزات دمایی کامل منتقل می‌شوند. سرمایه‌گذاری بزرگ‌ترین مانع در سر راه کشورهای در حال توسعه برای دستیابی به تکنولوژی‌های مورد نیاز است. دولت‌ها باید قوانین سختی‌را که مانع از سرمایه‌گذاری سرمایه‌گذاران در مقیاس بزرگ می‌شود از سر راه بردارند. طرح‌های ابتکاری کوچک و تأسیس تعاونی‌های کشاورزی هم می‌تواند کشاورزان را در خرید تجهیزات و دسترسی به تکنولوژی‌های جدید در مقیاس کوچک کمک کند.

کیتینوجا می‌گوید: «مجهز کردن کشاورزان خرده مالک به تجهیزات جدید مستلزم آموزش و تحصیلات گسترده و شاخص است. مهم است که به کشاورزان کمک کنیم تا بدانند که به چه دلیل به این راه‌حل‌ها و تکنولوژی‌های جدید احتیاج دارند. آگاه کردن آنها از میزان بالای بازگشت سرمایه می‌تواند نقش مهمی در مجاب کردن آنها در استفاده از تکنولوژی‌هایی که از بین رفتن مواد خوراکی جلوگیری می‌کند، داشته باشد.»