نگاه بلند‌مدت در جهت توسعه پایدار

این روزها همه در تب سرمایه‌گذاری در بازار‌های با بازدهی بالا در کوتاه‌مدتند اما نگاه بلند‌مدت در اقتصادی که سال‌هاست از بیماری‌های مختلفی از جمله تورم مزمن، برنامه‌ریزی‌های کوتاه مدت و. . . رنج می‌برد به آرزویی محال و دست نیافتنی بدل شده است. با در نظر گرفتن شرایط رشد جمعیت جوان کشور در سال‌های گذشته، به‌شدت نیاز به متمرکز کردن محفلی برای اندیشه‌های نو و متفاوت احساس می‌شود.

به امید آنکه با این بسترسازی بتوانیم به درجه‌ای از بلوغ ذهنی و اقتصادی برسیم تا روی افراد، ایده‌ها، توانایی‌ها و استعدادهای‌شان سرمایه‌گذاری (sponsorship)کنیم که در مقایسه با روش سنتی می‌تواند روشی پربازده، کم‌ریسک و سریع‌الوصول باشد. چراکه اگر انتخاب درستی برای سرمایه‌گذاری روی منابع انسانی صورت گرفته باشد، ایده اجرایی (practical) می‌تواند به سرعت وارد فضای بازار تجاری شود و سود‌رسانی کند.

این مهم نه‌تنها وظیفه‌ای برای دولت‌ها است بلکه سرمایه‌گذاران فردی و بخش‌خصوصی هم باید باتوجه به چنین مباحثی زمینه‌های توسعه پایدار را در اقتصاد کشور رقم بزنند. تولید و توسعه در دنیای مدرن محصول نیروی انسانی متخصص خلاق و نوآور است. سال‌ها تلاش و بی‌برنامه‌ریزی محصولی جز طیف وسیعی از جوانان تحصیلکرده و بیکار در اقتصاد ایران نداشته است نگاهی به آمار‌های جمعیتی به روشنی نشان می‌دهد که معضل بیکاری در میان تحصیلکرده‌ها دوچندان است. این در حالی است که در تمام جوامع توسعه‌یافته از عامل نیروی انسانی به بهترین وجه استفاد ه می‌کنند و مهاجرت نخبگان و تحصیلکرده‌های دانشگاهی که همواره در مسیر کاملاً یک طرفه شرق به غرب در حرکتند به روشنی اهداف این سیاست‌گذاران کلان اقتصادی در جوامع مدرن را روشن می‌کند. آیا زمان آن نرسیده که تأمل بیشتری در حفظ و حراست از سرمایه‌های انسانی کشور به عمل آید. زمانی که مسئله‌ای در سوء‌استفاده و خروج سرمایه‌های فیزیکی در این کشور رخ می‌دهد اعتراض همگان را در پی دارد، چه شده است که عدم استفاده مناسب از سرمایه‌های انسانی سیر مهاجرت نخبگان هیچ اعتراضی را به دنبال ندارد. 

توجه به سرمایه انسانی ضرورتی انکارناپذیر در برنامه‌ریزی‌های خرد و کلان اقتصاد ایران است و به‌علاوه دولت، بخش‌خصوصی و فعالان اقتصادی نیز باید توجه ویژه‌ای به این مهم داشته باشند.